در آیات گذشته گوشه اى از ادّعاهاى بى دلیل جمعى از یهود و نصارى را دیدیم، آیه مورد بحث نشان مى دهد که وقتى پاى ادّعاى بى دلیل به میان آید نتیجه اش انحصارطلبى و سپس تضاد است. مى فرماید: «یهودیان گفتند: مسیحیان هیچ موقعیتى (نزد خدا) ندارند، و مسیحیان نیز گفتند: یهودیان هیچ موقعیّتى ندارند» و بر باطلند (وَ قَالَتِ الْیَهُودُ لَیْسَتِ النَّصَارَى عَلَى شَىْء وَ قَالَتِ النَّصَارَى لَیْسَتِ الْیَهُودُ عَلَى شَىْء).

«در حالى که هر دو دسته، کتاب آسمانى را مى خوانند» و باید از این گونه تعصّبها برکنار باشند (وَ هُمْ یَتْلُونَ الْکِتَابَ).

سپس قرآن مى افزاید: «افراد نادان (دیگر، همچون مشرکان) نیز، سخنى همانند سخن آنها داشتند» (کَذلِکَ قَالَ الَّذِینَ لاَیَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ).

در پایان آیه مى گوید: «خداوند، روز قیامت، درباره آنچه در آن اختلاف داشتند، داورى مى کند» (فَاللَّهُ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ یُوْمَ الْقِیَـمَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ).

آنجاست که اسناد و مدارک هر چیز آشکار است، کسى نمى تواند حق را منکر شود. به این ترتیب، اختلافات برچیده خواهد شد. آرى، یکى از ویژگیهاى قیامت، پایان یافتن اختلافات است.