در تفسیر این آیه سخن بسیار است ولى این موضوع مسلّم است که پس از جنگ احد نازل شده و مربوط به حوادث آن است. آیه مى گوید: «هیچ گونه اختیارى (درباره عفو کافران، یا مؤمنان فرارى از جنگ،) براى تو ساخته نیست; مگر اینکه (خدا) بخواهد آنها را ببخشد، یا مجازات کند; زیرا آنها ستمگرند» (لَیْسَ لَکَ مِنَ الاَْمْرِ شَىْءٌ أَوْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ أَوْ یُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَالِمُونَ).
(آیه 129) این آیه در حقیقت تأکیدى است بر آیه قبل. مى گوید: «و آنچه در آسمانها و زمین است، از آنِ خداست. هرکس را بخواهد (و شایسته بداند)، مى بخشد; و هر کس را بخواهد، مجازات مى کند» (وَلِلَّهِ مَا فِى السَّمَـوَاتِ وَ مَا فِى الاَْرْضِ یَغْفِرُ لِمَنْ یَشَاءُ وَ یُعَذِّبُ مَنْ یَشَاءُ).
سپس مى افزاید: در عین حال که مجازات خداوند شدید است، رحمت او بر غضبش پیشى مى گیرد; «و خداوند آمرزنده مهربان است» (وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ).