(آیه 67) در این آیه روى سخن فقط به پیامبر است و وظیفه او را بیان مى کند. با خطاب «اى پیامبر !» (یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ). آغاز شده و با صراحت و تأکید دستور مى دهد: «آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، کاملاً (به مردم) برسان» (بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ).

سپس براى تأکید بیش تر به او اخطار مى کند: «و اگر نکنى، رسالت او را انجام نداده اى» (وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ).

سپس به پیامبر(ص) که گویا از واقعه خاصّى نگرانى داشته، تسلّى و تأمین مى دهد مى گوید: در اداى این رسالت ترسى نداشته باش زیرا «خداوند تو را از (خطراتِ احتمالىِ) مردم، نگاه مى دارد» (وَاللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ).

در پایان آیه به عنوان تهدید و مجازات، به کسانى که این رسالت مخصوص را انکار کنند و در برابر آن از روى لجاجت کفر بورزند، مى گوید: «و خداوند، جمعیّت کافران (لجوج) را هدایت نمى کند» (إِنَّ اللَّهَ لاَ یَهْدِى الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ).

راستى چه مسأله مهمّى در این آخرین ماه هاى عمر پیامبر(ص) مطرح بوده که در آیه فوق عدم تبلیغ آن مساوى با عدم تبلیغ رسالت شمرده شده است!

در کتابهاى مختلف دانشمندان شیعه و اهل تسنن روایات زیادى دیده مى شود که با صراحت مى گوید آیه فوق درباره تعیین جانشین براى پیامبر(ص) و سرنوشت آینده اسلام و مسلمین، در غدیر خم نازل شده است.