در این آیه مى فرماید: «کیست که به خدا قرض الحسنه اى دهد، (و از اموالى که خدا به او بخشیده، انفاق کند،) تا آن را براى او، چندین برابر کند؟» (مَنْ ذَالَّذِى یُقْرِضُ اللَّهُ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا کَثِیرَةً).
در پایان آیه مى فرماید: «و خداوند است که (روزى بندگان را) محدود یا گسترده سازد; (و انفاق، هرگز باعث کمبود روزى آنها نمى شود). و به سوى او بازگردانده مى شوید» و پاداش خود را خواهید گرفت (وَاللَّهُ یَقْبِضُ وَ یَبْصُطُ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ).
اشاره به اینکه تصوّر نکنید انفاق و بخشش، اموال شما را کم مى کند زیرا گسترش یا محدودیت روزى شما به دست خداست.