(آیه 149) بعد از پایان جنگ احد، دشمنان اسلام با یک سلسله تبلیغات مسموم کننده، در لباس نصیحت و دلسوزى، در میان مسلمانان به تفرقه افکنى پرداختند و آنها را نسبت به اسلام بدبین مى کردند. در این آیه به مسلمانان اخطار مى کند و از پیروى آنها برحذر مى دارد مى گوید: «اى کسانى که ایمان آورده اید، اگر از کسانى که کافر شده اند اطاعت کنید، شما را به گذشته هایتان بازمى گردانند; (و پس از پیمودن راه پرافتخار تکامل معنوى و مادّى در پرتو تعلیمات اسلام، به نقطه اوّل که همان کفر و فساد بود، سقوط مى دهند) و سرانجام، زیانکار خواهید شد» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا إِنْ تُطِیعُوا الَّذِینَ کَفَرُوا یَرُدُّوکُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِینَ).
چه زیانى از این بالاتر که انسان اسلام را با کفر، سعادت را با شقاوت، و حقیقت را با باطل معاوضه کند.
(آیه 150) در این آیه تأکید مى کند که: آنها تکیه گاه شما نیستند، «بلکه ولىّ و سرپرست شما، خداست; و او بهترین یاوران است» (بَلِ اللَّهُ مَوْلَـکُمْ وَ هُوَ خَیْرُ النَّاصِرِینَ).
یاورى است که هرگز مغلوب نمى شود و هیچ قدرتى با قدرت او برابرى ندارد، در حالى که یاوران دیگر ممکن است گرفتار شکست و نابودى شوند.
(آیه 151) در این آیه به نجات معجزه آساى مسلمانان بعد از جنگ احد اشاره مى کند مى فرماید: «به زودى در دلهاى کافران، رعب و ترس مى افکنیم» (سَنُلْقِى فِى قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُوا الرُّعْبَ).
همان طور که در پایان جنگ احد افکندیم و نمونه آن را دیدید.
و در جمله بعد علّت افکندن رعب و ترس را در دلهاى آنها چنین بیان مى کند: «به خاطر اینکه بدون دلیل، چیزهایى را براى خدا همتا قرار دادند» (بِمَا أَشْرَکُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا).
در پایان آیه به سرنوشتشان اشاره کرده مى فرماید: این افراد به خود و اجتماعشان ستم کرده اند «و جایگاه آنها، آتش است; و چه بد جایگاهى است جایگاه ستمکاران!» (وَ مَأْوَیهُمُ النَّارُ وَ بِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِینَ).
