(آیه 22) در این آیه به قسمت دیگرى از نعمتهاى بزرگ خدا که مى تواند انگیزه شکرگزارى باشد اشاره کرده مى فرماید: «آن کس که زمین را بستر شما قرار داد» (الَّذِى جَعَلَ لَکُمُ الاَْرْضَ فِرَاشًا).
امام سجّاد(ع) در تفسیر آیه فوق فرمود: «خداوند، زمین را مناسب طبع شما قرار داد و موافق جسم شما، آن را گرم و سوزان نساخت تا از حرارتش بسوزید و سرد نیافرید تا منجمد شوید، آن را معطر قرار نداد تا بوى آن به مغزتان آسیب رساند و آن را بدبو نیافرید تا مایه هلاکتتان گردد، آن را همچون آب قرار نداد که در آن غرق شوید و سخت و محکم نیافرید تا بتوانید در آن خانه و مسکن بنا کنید و مردگان را در آن دفن نمایید. آرى، خداوند این گونه زمین را بستر استراحت شما قرار داد.»
سپس به نعمت آسمان مى پردازد مى گوید: «و آسمان [= جوّ زمین] را همچون سقفى بالاى سر شما قرار داد» (وَ السَّمَاءَ بِنَاءً).
واژه «سماء» که در این آیه به آن اشاره شده جوّ زمین است. یعنى قشر هواى متراکمى که کره زمین را پوشانده و، طبق نظریه دانشمندان، ضخامت آن چند صد کیلومتر است.
اگر این قشر مخصوص هوا که همچون سقفى بلورین اطراف ما را احاطه کرده نبود، زمین پیوسته در معرض رگبار سنگهاى پراکنده آسمانى بود و آرامش از مردم جهان سلب مى شد.
سپس به نعمت باران پرداخته مى گوید: «و از آسمان آبى فرو فرستاد» (وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً).
آبى حیات بخش و زندگى آفرین و مایه آبادیها و شالوده نعمتهاى مادّى.
سپس به انواع میوه هایى که از برکت باران و روزیهایى که نصیب انسانها مى شود اشاره کرده مى گوید: «و بهوسیله آن، میوه ها را پرورش داد; تا روزى شما باشد» (فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَکُمْ).
این برنامه الهى که از یک سو رحمت وسیع خدا را بر همه بندگان مشخّص مى کند و از سوى دیگر بیانگر قدرت اوست که چگونه از آب بى رنگ صدها رنگ از میوه ها و دانه هاى غذایى با خواصّ متفاوت براى انسانها و جانداران دیگر آفریده، یکى از زنده ترین دلایل وجود اوست. از این رو مى افزاید: «بنابراین، براى خدا همتایانى قرار ندهید، در حالى که مى دانید» هیچ یک از آنها، نه شما را آفریده اند و نه شما را روزى مى دهند (فَلاَ تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ).
«أنداد» جمع «ند» به معنى چیزى است که از نظر گوهر و ذات شریک و شبیه چیز دیگرى باشد.
