(آیه 187) از روایات اسلامى استفاده مى شود که در آغاز نزول حکم روزه، مسلمانان تنها حق داشتند قبل از خواب شبانه غذا بخورند، چنانچه کسى در شب به خواب مى رفت سپس بیدار مى شد خوردن و آشامیدن بر او حرام بود. همچنین در آن زمان، آمیزش با همسران در روز و شب ماه رمضان مطلقاً تحریم شده بود.
یکى از یاران پیامبر(ص) به نام مطعم بن جبیر که مرد ضعیفى بود، با این حال روزه مى داشت، هنگام افطار وارد خانه شد. همسرش رفت براى افطار او غذا حاضر کند، به خاطر خستگى خواب او را ربود. وقتى بیدار شد گفت: من دیگر حق افطار ندارم. با همان حال شب را خوابید و صبح در حالى که روزه دار بود، براى حفر خندق ـ در آستانه جنگ احزاب ـ در اطراف مدینه حاضر شد. در اثناء تلاش و کوشش بهواسطه ضعف و گرسنگى مفرط بى هوش شد. پیامبر بالاى سرش آمد و از مشاهده حال او متأثّر گشت.
و نیز جمعى از جوانان مسلمان که قدرت کنترل خویشتن را نداشتند، شبهاى ماه رمضان با همسران خود آمیزش مى نمودند.
در این هنگام آیه نازل شد و به مسلمانان اجازه داد که در تمام طول شب مى توانند غذا بخورند و با همسران خود آمیزش جنسى داشته باشند.