(آیه 21) در تعقیب برنامه درهم کوبیدن شرک و بت پرستى، در این آیه مى گوید: «چه کسى ستمکارتر است از آن کس که بر خدا دروغ بسته [= همتایى براى او قائل شده] ، یا آیات او را تکذیب کرده است» (وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِـَایَاتِهِ).
در حقیقت، جمله اوّل اشاره به انکار توحید و جمله دوم اشاره به انکار نبوّت است. به راستى ظلمى از این بالاتر نمى شود که انسان، جماد بى ارزش یا انسان ناتوانى را همتاى وجود نامحدودى قرار دهد که بر سراسر جهان هستى حکومت مى کند.
«مسلّماً ظالمان، رستگار نخواهند شد» (إِنَّهُ لاَیُفْلِـحُ الظَّالِمُونَ).
(آیه 22) در این آیه درباره سرنوشت مشرکان در رستاخیز بحث مى شود تا روشن گردد آنها با اتّکا به مخلوقات ضعیفى همچون بتها، نه آرامشى براى خود در این جهان فراهم ساختند و نه در جهان دیگر. قرآن مى گوید: «آن روز که همه آنها را محشور مى کنیم; سپس به مشرکان مى گوییم: معبودهایتان، که همتاى خدا مى پنداشتید، کجایند؟!» (وَ یَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِینَ أَشْرَکُوا أَیْنَ شُرَکَاؤُکُمُ الَّذِینَ کُنْتُمْ تَزْعُمُونَ).
(آیه 23) آنها در حیرت فرو مى روند «سپس پاسخ و عذر آنها، چیزى جز این نیست که مى گویند: به خداوندى که پروردگار ماست سوگند که ما مشرک نبودیم!» به گمان اینکه در آنجا نیز مى توان حقایق را انکار کرد (ثُمَّ لَمْ تَکُنْ فِتْنَتُهُمْ إِلاَّ أَنْ قَالُوا وَاللَّهِ رَبِّنَا مَا کُنَّا مُشْرِکِینَ).
(آیه 24) در این آیه براى اینکه مردم از سرنوشت رسواى این افراد عبرت گیرند مى گوید: « ببین چگونه به خودشان (نیز) دروغ مى گویند» (انْظُرْ کَیْفَ کَذَبُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ).
«و آنچه را به دروغ همتاى خدا مى پنداشتند، از دست مى دهند!» و دستشان به جایى نمى رسد (وَ ضَلَّ عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَفْتَرُونَ).
