(آیه 50) در ادامه پاسخگویى به اعتراضات کفّار و مشرکان، این آیه به سه قسمت از ایرادهاى آنها پاسخ مى دهد.

نخست اینکه هر یک از آنها به میل خود به پیامبر(ص) پیشنهاد معجزه مى کردند، حتّى به مشاهده معجزاتِ مورد درخواست دیگران قانع نبودند. گاهى خانه هایى از طلا، گاهى نزول فرشتگان و زمانى تبدیل سرزمین خشک و سوزان مکّه به یک باغستان پر آب و میوه.

گویا با این تقاضاها یک نوع مقام الوهیت و مالکیت زمین و آسمان براى پیامبر(ص) انتظار داشتند. از این رو، خداوند به پیامبر دستور مى دهد «بگو: من نمى گویم خزاین خدا نزد من است» (قُلْ لاَأَقُولُ لَکُمْ عِنْدِى خَزَائِنُ اللَّهِ).

«خزائن» جمع «خزینه»، به معنى منبع و مرکز هر چیزى است. به این ترتیب، خزائن اللّه، منبع همه چیز را در بر مى گیرد که از ذات بى انتهاى اوست که سرچشمه همه کمالات و قدرتهاست.

سپس در برابر افرادى که انتظار داشتند پیامبر(ص) آنها را از اسرار آینده و گذشته آگاه سازد، حتّى به آنها بگوید در آینده چه حوادثى مربوط به زندگیشان روى مى دهد تا براى دفع ضرر و جلب منفعت به پا خیزند، مى گوید: «و من (جز آنچه خدا به من بیاموزد،) از غیب آگاه نیستم» (وَ لاَأَعْلَمُ الْغَیْبَ).

و در جمله سوم به پاسخ ایراد کسانى که انتظار داشتند خود پیامبر(ص) فرشته باشد، یا فرشته اى همراه او باشد، و هیچ گونه عوارض بشرى از خوردن غذا و راه رفتن در کوچه و بازار در او دیده نشود، مى گوید: «و به شما نمى گویم من فرشته ام» (وَ لاَأَقُولُ لَکُمْ إِنِّى مَلَکٌ).

«تنها از آنچه به من وحى مى شود پیروى مى کنم» (إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ مَا یُوحَى إِلَىَّ).

از این جمله استفاده مى شود که تمام برنامه هاى پیامبر در امور دینى از وحى آسمانى سرچشمه گرفته بود.

در پایان آیه به پیامبر(ص) دستور مى دهد «بگو: آیا نابینا و بینا مساویند؟! (و آنها که چشم و اندیشه و عقلشان بسته است، با کسانى که حقایق را به خوبى مى بینند و درک مى کنند برابرند؟!) پس چرا نمى اندیشید؟!» (قُلْ هَلْ یَسْتَوِى الاَْعْمَى وَالْبَصِیرُ أَفَلاَتَتَفَکَّرُونَ).

(آیه 51) در پایان آیه قبل فرمود که نابینا و بینا یکسان نیستند، در این آیه به پیامبر(ص) دستور مى دهد: «و به وسیله آن (قرآن)، کسانى را که از روز حشر و رستاخیز مى ترسند، بیم ده!» (وَ أَنْذِرْ بِهِ الَّذِینَ یَخَافُونَ أَنْ یُحْشَرُوا إِلَى رَبِّهِمْ).

یعنى کسانى که تا این اندازه چشم دلشان گشوده است که احتمال مى دهند حساب و کتابى در کار باشد، در پرتو این احتمال و ترس از مسؤولیت، آمادگى براى پذیرش حق یافته اند.

سپس مى گوید: این گونه افراد بیدار دل از آن روز مى ترسند; روزى که در آن، «یار و سرپرست و شفاعت کننده اى جز او ]= خداوند[ ندارند» (لَیْسَ لَهُمْ مِنْ دُونِهِ وَلِىٌّ وَ لاَشَفِیعٌ).

آرى این گونه افراد را انذار کن «شاید پرهیزگارى پیشه کنند» (لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ).