(آیه 6) این گروه در نقطه مقابل پرهیزگاران قرار دارند و صفات آنها در این آیه و آیه بعد بیان شده است. مى فرماید: «کسانى که کافر شدند، براى آنان تفاوت نمى کند که آنان را (از عذاب الهى) بترسانى یا نترسانى; ایمان نخواهند آورد» (إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ ءَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لاَیُؤْمِنُونَ).

این دسته چنان در گمراهى خود سرسخت و لجوجند که هرچند حق بر آنان روشن شود حاضر به پذیرش نیستند. آنها آمادگى روحى براى پیروى از حق و تسلیم شدن در برابر آن را ندارند.

(آیه 7) این آیه به دلیل تعصّب و لجاجت کافران اشاره کرده مى گوید: چنان در کفر فرو رفته اند که حسّ تشخیص را از دست داده اند. «خدا بر دلها و گوشهاى آنان مهر نهاده، و بر چشمهایشان پرده اى افکنده شده» (خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَ عَلَى سَمْعِهِمْ وَ عَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ).

به همین دلیل، «عذاب بزرگى در انتظار آنهاست» (وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ).

مسلّماً انسان تا به این مرحله نرسیده باشد قابل هدایت است هرچند گمراه باشد، امّا هنگامى که حسّ تشخیص را بر اثر اعمال زشت خود از دست داد دیگر راه نجاتى براى او نیست چراکه ابزار شناخت ندارد و طبیعى است که عذاب عظیم در انتظار او باشد.