بعضى از مفسّران احتمال داده اند که «منّ» یک نوع عسل طبیعى بوده که بنى اسرائیل در طول حرکت خود در آن بیابان به مخازنى از آن مى رسیدند چراکه در حواشى بیابان تیه، کوهستانها و سنگلاخهایى وجود داشته که نمونه هاى فراوانى از عسل طبیعى در آن به چشم مى خورده است.
این تفسیر به وسیله تفسیرى که بر عهدین (تورات و انجیل) نوشته شده تأیید مى شود، آنجا که مى خوانیم:
«اراضى مقدّسه به کثرت انواع گلها و شکوفه ها معروف است و بدین لحاظ است که جماعت زنبوران همواره در شکاف سنگها و شاخ درختان و خانه هاى مردم مى نشینند، به طورى که فقیرترین مردم عسل را مى توانند خورد.»
در مورد «سلوى» بعضى مفسّران آن را یک نوع پرنده دانسته اند که از اطراف به طور فراوان در آن سرزمین مى آمده.
در تفسیرى که بعضى از مسیحیان به عهدین نوشته اند تأیید این نظریه را مى بینیم آنجا که مى گوید:
«بدان که سلوى از آفریقا به طور زیاد حرکت کرده به شمال مى روند که در جزیره کاپرى شانزده هزار از آنها را در یک فصل صید نمودند... این مرغ از راه دریاى قلزم آمده، خلیج عقبه و سوئز را قطع نموده، در شبه جزیره سینا داخل مى شود و از کثرت تعب و زحمتى که در بین راه کشیده است به آسانى با دست گرفته مى شود و چون پرواز نماید غالباً نزدیک زمین است.»
از این نوشته نیز استفاده مى شود که مقصود از «سلوى» پرنده مخصوص پرگوشتى است که شبیه و اندازه کبوتر است.
