باز در این آیه سخن از مسأله دیگرى در ارتباط با انفاق در راه خداست و آن کیفیّتهاى متنوّع انفاق است. نخست مى فرماید: «آنها که اموال خود را، شب و روز، پنهان و آشکار، انفاق مى کنند، مزدشان نزد پروردگارشان است» (الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ بِالَّیْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَ عَلاَنِیَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ).

ناگفته پیداست که انتخاب این روشهاى مختلف، رعایت شرایط بهتر براى انفاق است. یعنى انفاق کنندگان باید در انفاق خود، به هنگام شب یا روز، پنهان یا آشکار، جهات اخلاقى و اجتماعى را در نظر بگیرند.

ممکن است در آیه مورد بحث مقدّم داشتن شب بر روز و پنهان بر آشکار، اشاره به این باشد که انفاق نهانى بهتر است هرچند در همه حال و به هر شکل نباید انفاق فراموش شود.

مسلّماً چیزى که نزد پروردگار است چیز کم یا کم ارزشى نخواهد بود و تناسب با الطاف و عنایات پروردگار خواهد داشت.

سپس مى افزاید: «نه ترسى بر آنهاست، و نه غمگین مى شوند» (وَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَهُمْ یَحْزَنُونَ).

زیرا مى دانند در مقابل چیزى که از دست داده اند، به مراتب بیش تر از فضل پروردگار و از برکات فردى و اجتماعى آن، در هر دو جهان بهره مند خواهند شد.