در آیات گذشته دلایل منطقى متعدّدى در زمینه توحید ذکر شد که براى اثبات یگانگى خدا و نفى شرک و بت پرستى کافى بود، با این حال جمعى از مشرکان لجوج و متعصّب تسلیم نشدند و شروع به بهانه جویى کردند.
قرآن در این آیه وضع آنها را چنین نقل مى کند: «با نهایت اصرار، به خدا سوگند یاد کردند که اگر نشانه اى ]= معجزه اى[ براى آنان بیاید، حتماً به آن ایمان مى آورند» (وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِنْ جَاءَتْهُمْ ءَایَةٌ لَیُؤْمِنُنَّ بِهَا).
قرآن در پاسخ آنها دو حقیقت را بازگو مى کند: نخست به پیامبر(ص) اعلام مى کند که «بگو: معجزات فقط از سوى خداست» و در اختیار من نیست که به میل شما معجزه اى بیاورم (قُلْ إِنَّمَا الاَْیَاتُ عِنْدَاللَّهِ).
سپس روى سخن را به مسلمانان ساده دلى که تحت تأثیر سوگندهاى مشرکان قرار گرفته بودند کرده مى گوید: «و شما از کجا مى دانید که هرگاه معجزه اى بیاید (ایمان مى آورند؟ خیر،) ایمان نمى آورند!» (وَ مَا یُشْعِرُکُمْ أَنَّهَا إِذَا جَاءَتْ لاَ یُؤْمِنُونَ).
صحنه هاى مختلف برخورد پیامبر(ص) با آنها نیز گواه این حقیقت است که این دسته در جستوجوى حق نبودند، بلکه هدفشان این بود که با بهانه جویى ها مردم را سرگرم ساخته و بذر شک و تردید در دلها بپاشند.
(آیه 110) در این آیه علّت لجاجت آنها چنین توضیح داده شده است که آنها بر اثر اصرار در کجروى و تعصّبهاى جاهلانه و عدم تسلیم در مقابل حق، درک و دید سالم را از دست داده اند. مى گوید: «و ما دلها و چشمهاى آنها را واژگونه مى سازیم; (آرى آنها ایمان نمى آورند) همان گونه که در آغاز، به آن ایمان نیاوردند» (وَ نُقَلِّبُ أَفْئِدَتَهُمْ وَ أَبْصَارَهُمْ کَمَا لَمْ یُؤْمِنُوا بِهِ أَوَّلَ مَرَّة).
در پایان آیه مى فرماید: «و آنان را در حال طغیان و سرکشى، به خود وامى گذاریم تا سرگردان شوند» (وَ نَذَرُهُمْ فِى طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ).
