گرچه طبق شأن نزول روى سخن در این آیه به علماى یهود است ولى این معنى مفهوم آیه را که یک حکم کلّى درباره کتمان کنندگان حق بیان مى کند، محدود نخواهد کرد.

آیه شریفه این افراد را مورد ملامت قرار داده مى گوید: «کسانى که دلایل روشن، و وسیله هدایتى را که نازل کرده ایم، بعد از آنکه در کتاب براى مردم بیان نمودیم، کتمان کنند، خدا آنها را لعنت مى کند; و همه لعن کنندگان نیز، آنها را لعن مى کنند» (إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَیِّنَاتِ وَالْهُدَى مِنْ بَعْدِ مَا بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِى الْکِتَابِ أُولَـئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُونَ).

«کتمان حق» عملى است که خشم طرفداران حق را بر مى انگیزد و مسلّماً منحصر به کتمان آیات خدا و نشانه هاى نبوّت نیست بلکه اخفاى هر چیزى که مى تواند مردم را به واقعیتى برساند، در مفهوم وسیع این کلمه درج است. حتّى گاهى سکوت در جایى که باید سخن گفت و افشاگرى کرد، مصداق کتمان حق مى شود.

(آیه 160) و از آنجا که قرآن به عنوان یک کتاب هدایت هیچ گاه روزنه امید و راه بازگشت را به روى مردم نمى بندد و آنها را هرقدر آلوده به گناه باشند از رحمت خدا مأیوس نمى کند، در این آیه راه نجات و جبران در برابر این گناه بزرگ را چنین بیان مى کند: «مگر آنها که توبه و بازگشت کردند، و (اعمال بد خود را، با اعمال نیک،) اصلاح نمودند، (و آنچه را کتمان کرده بودند، آشکار ساختند;) من توبه آنها را مى پذیرم; که من توبه پذیر و مهربانم» (إِلاَّ الَّذِینَ تَابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ بَیَّنُوا فَأُولَـئِکَ أَتُوبُ عَلَیْهِمْ وَ أَنَا التَّوَّابُ الرَّحِیمُ).