نفوذ آیات قرآن در دلهاى مسلمانان به قدرى سریع و عمیق بود که بعد از نزول آیات اثر آن ظاهر مى گشت. به عنوان نمونه در تواریخ و تفاسیر اسلامى در مورد آیه فوق چنین مى خوانیم:

1) یکى از یاران پیامبر(ص) به نام ابوطلحه انصارى در مدینه نخلستان و باغى زیبا و پردرآمد داشت. پس از نزول آیه فوق به خدمت پیامبر(ص) رسید و عرض کرد: مى دانى که محبوب ترین اموال من همین باغ است، مى خواهم آن را در راه خدا انفاق کنم تا ذخیره اى براى رستاخیز من باشد. پیامبر(ص) فرمود: «بَخّ بَخّ ذلِکَ مالٌ رابِـحٌ لَکَ» (آفرین بر تو، آفرین بر تو، این ثروتى است که براى تو سودمند خواهد بود.) سپس فرمود: «من صلاح مى دانم که آن را به خویشاوندان نیازمند خود بدهى.» ابوطلحه به دستور پیامبر(ص) عمل کرد و آن را در میان بستگان خود تقسیم کرد.

2) زبیده همسر هارون الرشید، قرآنى بسیار گران قیمت داشت که آن را با زر و زیور و جواهرات تزیین کرده بود و علاقه فراوانى به آن داشت. یک روز هنگامى که از همان قرآن تلاوت مى کرد به آیه «لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ» رسید، با خواندن آیه در فکر فرو رفت و با خود گفت هیچ چیز مثل این قرآن نزد من محبوب نیست و باید آن را در راه خدا انفاق کنم. کسى را به دنبال جواهرفروشان فرستاد و تزیینات و جواهرات آن را بفروخت و بهاى آن را در بیابانهاى حجاز براى تهیّه آب مورد نیاز بادیه نشینان مصرف کرد، که مى گویند: امروز هم بقایاى آن چاه ها وجود دارد و به نام او نامیده مى شود.