(آیه 231) به دنبال آیات گذشته، این آیه نیز به محدودیتهاى دیگرى در امر طلاق اشاره مى کند تا از نادیده گرفتن حقوق زن جلوگیرى کند. در آغاز مى گوید: «و هنگامى که زنان را طلاق دادید، و به آخرین روزهاى عدّه رسیدند. یا به طرز صحیحى آنها را نگاه دارید (و آشتى کنید)، و یا به طرز پسندیده اى آنها را رها سازید» (وَ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوف أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوف).
یا صمیمانه تصمیم به ادامه زندگى زناشویى بگیرید یا اگر زمینه را مساعد نمى بینید با نیکى از هم جدا شوید.
سپس به مفهوم مقابل آن اشاره کرده مى فرماید: «و هیچ گاه به خاطر زیان رساندن و تعدّى کردن، آنها را نگاه ندارید» (وَ لاَ تُمْسِکُوهُنَّ ضِرَارًا لِتَعْتَدُوا).
این جمله تفسیر کلمه «معروف» است زیرا در جاهلیت گاه بازگشت به زناشویى را وسیله انتقام جویى قرار مى دادند. از این رو، با لحن قاطعى مى گوید هرگز نباید چنین فکرى در سر بپرورانید.
«و کسى که چنین کند، به خویشتن ستم کرده است» (وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ).
سپس به همگان هشدار مى دهد مى فرماید: «و (با این اعمال، و سوءاستفاده از قوانین الهى،) آیات خدا را به استهزا نگیرید» (وَ لاَ تَتَّخِذُوا ءَایَاتِ اللَّهِ هُزُوًا).
آیه ناظر به کسانى است که براى کارهاى خلاف خود کلاه شرعى درست مى کنند و ظواهر را دستاویز قرار مى دهند. قرآن این عمل را نوعى استهزا به آیات الهى شمرده; از جمله مسأله ازدواج و طلاق و بازگشت در زمان عدّه به نیّت انتقام جویى و آزار زن است.
بنابراین، نباید با چشم پوشى از روح احکام الهى و تمسّک به ظواهر خشک و قالبهاى بى روح، آیات الهى را بازیچه خود قرار داد که گناه این کار شدیدتر و مجازاتش دردناک تر است. سپس مى افزاید: «و به یاد بیاورید نعمت خدا را بر خود، و کتاب آسمانى و علم و دانشى که بر شما نازل کرده، و شما را با آن، پند مى دهد» (وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ مَا أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنَ الْکِتَابِ وَالْحِکْمَةِ یَعِظُکُمْ بِهِ).
«و از خدا بپرهیزید، و بدانید خداوند به هر چیزى آگاه است» (وَاتَّقُوااللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَىْء عَلِیمٌ).
جمله فوق هشدار مى دهد که در مورد حقوق زنان، از موقعیت خود سوءاستفاده نکنند و بدانند که خداوند حتّى از نیّات آنها آگاه است.
جمله «نعمت اللّه» مفهوم وسیعى دارد که تمام نعمتهاى الهى را شامل مى شود; از جمله نعمت محبّت و الفت که خداوند در میان دو همسر آفریده است.
