در اینجا با دسته دیگرى روبه رو مى شویم که درست در مقابل دسته اى قرار دارند که در آیه پیش دستور صلح نسبت به آنها داده شده بود، آنها کسانى هستند که مى خواهند براى حفظ منافع خود در میان مسلمانان و مشرکان آزادى عمل داشته باشند و براى تأمین این نظر، راه خیانت و نیرنگ پیش گرفته، با هر دو دسته اظهار همکارى و همفکرى مى کنند.
آیه مى فرماید: «به زودى جمعیّت دیگرى را مى یابید که مى خواهند هم از ناحیه شما در امان باشند و هم از ناحیه قوم خودشان» که مشرکند (سَتَجِدُونَ ءَاخَرِینَ یُرِیدُونَ أَنْ یَأْمَنُوکُمْ وَ یَأْمَنُوا قَوْمَهُمْ).
از این رو، نزد شما ادّعاى ایمان مى کنند; ولى «هر زمان آنان را به سوى فتنه (و بت پرستى) بازگردانند، با سر در آن فرو مى روند» (کُلَّمَا رُدُّوا إِلَى الْفِتْنَةِ أُرْکِسُوا فِیهَا).
سپس در جمله بعد سه تفاوت براى آنها مى شمرد مى فرماید: «اگر از درگیرى با شما کنار نرفتند و پیشنهاد صلح نکردند و دست از شما نکشیدند» (فَإِنْ لَمْ یَعْتَزِلُوکُمْ وَ یُلْقُوا إِلَیْکُمُ السَّلَمَ وَ یَکُفُّوا أَیْدِیَهُمْ).
«آنها را هرکجا یافتید اسیر کنید و (یا) به قتل برسانید» (فَخُذُوهُمْ وَاقْتُلُوهُمْ حَیْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ).
همین تفاوتها موجب گردیده که حکم اینها از دسته سابق جدا شود.
و از آنجا که به اندازه کافى نسبت به آنها اتمام حجّت شده، در پایان آیه مى فرماید: «آنها کسانى هستند که ما براى شما، تسلّط آشکارى نسبت به آنان قرار داده ایم» (وَ أُولَـئِکُمْ جَعَلْنَا لَکُمْ عَلَیْهِمْ سُلْطَانًا مُبِینًا).
این تسلّط مى تواند از نظر منطقى بوده باشد، چه اینکه منطق مسلمانان بر مشرکان کاملا پیروز بود، یا از نظر ظاهرى و خارجى زیرا در زمانى این آیات نازل شد که مسلمین به قدر کافى نیرومند شده بودند.
