(آیه 81) به دنبال اشاراتى که در آیات پیشین درباره وجود نشانه هاى روشن پیامبر اسلام در کتب انبیاى قبل آمده بود، در اینجا به یک اصل کلّى در این رابطه اشاره مى کند. مى فرماید: «و (به خاطر بیاورید) هنگامى را که خداوند، از پیامبران (و پیروان آنها)، پیمان مؤکّد گرفت، که هرگاه کتاب و دانش به شما دادم، سپس پیامبرى به سوى شما آمد که آنچه را با شماست تصدیق مى کند، به او ایمان بیاورید و او را یارى کنید» (وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ النَّبِیِّینَ لَمَا ءَاتَیْتُکُمْ مِنْ کِتَاب وَ حِکْمَة ثُمَّ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَکُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ).
در آیات قرآن بارها به وحدت هدف پیامبران اشاره شده است و این آیه نمونه زنده اى از آن مى باشد.
سپس براى تأکید مى افزاید: خداوند «به آنها فرمود: آیا به این موضوع اقرار دارید؟ و بر آن، پیمان مؤکّد بستید؟ گفتند: (آرى) اقرار داریم. (خداوند به آنها) فرمود: پس گواه باشید و من هم با شما از گواهانم» (قَالَ ءَأَقْرَرْتُمْ وَ أَخَذْتُمْ عَلَى ذلِکُمْ إِصْرِى قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَ أَنَا مَعَکُمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ).
«اصر» در اصل به معنى گره زدن چیزى یانگه دارى آن با قهر و غلبه است و به امورى گفته مى شود که انسان را از کارهاى مهم بازمى دارد. به همین مناسبت، این واژه به پیمان مؤکّد اطلاق شده زیرا شکستن آن انسان را از ثواب و خیرات محروم و ممنوع مى سازد.
(آیه 82) در این آیه پیمان شکنان را مورد مذمّت و تهدید قرار مى دهد مى گوید: «پس کسى که بعد از این (پیمان محکم)، روى گرداند (و به پیامبرى، همچون پیامبر اسلام، که بشارات ظهورش همراه نشانه هاى او در کتب پیشین آمده ایمان نیاورد)، فاسق است» (فَمَنْ تَوَلَّى بَعْدَ ذلِکَ فَأُولَـئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ).
و بنا به آنچه در آیه 80 سوره توبه آمده: «خداوند فاسقان را هدایت نمى کند.» و کسى که مشمول هدایت الهى نشد، سرنوشتش دوزخ و عذاب شدید الهى است.
