این آیه در حقیقت هشدارى است به همه مسلمانان که گمان نکنند حوادث سخت زندگى آنها پایان یافته یا ـ مثلاًـ با کشته شدن کعب بن اشرف، دیگر ناراحتى و زخم زبان از دشمن نخواهند دید. نخست مى فرماید: «به یقین (همه شما) در اموال و جانهاى خود، آزمایش مى شوید» (لَتُبْلَوُنَّ فِى أَمْوَالِکُمْ وَ أَنْفُسِکُمْ).

در جمله بعد مى گوید: «و از کسانى که پیش از شما به آنها کتاب (آسمانى) داده شده [= یهود]، و (همچنین) از مشرکان، سخنان آزاردهنده فراوان خواهید شنید» (وَ لَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ مِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا أَذًى کَثِیرًا).

سپس قرآن به وظیفه اى که مسلمانان در برابر این گونه حوادث سخت و دردناک دارند اشاره کرده مى گوید: «و اگر استقامت کنید و تقوا پیشه سازید، (شایسته تر است; زیرا) این از کارهاى مهم و قابل اطمینان است» (وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ ذلِکَ مِنْ عَزْمِ الاُْمُورِ).

تقارن «صبر» و «تقوا» در آیه گویا اشاره به این است که بعضى افراد در عین استقامت و شکیبایى، زبان به ناشکرى و شکایت باز مى کنند، ولى مؤمنان واقعى، صبر و استقامت را همواره با تقوا مى آمیزند و از این امور دورند.

(آیه 187) به دنبال ذکر پاره اى از خلافکارى هاى اهل کتاب، این آیه به یکى دیگر از اعمال زشت آنها، که مکتوم ساختن حقایق بوده، اشاره کرده مى گوید: «و (به خاطر بیاورید) هنگامى را که خدا، از کسانى که کتاب (آسمانى) به آنها داده شده، پیمان گرفت که حتماً آن را براى مردم آشکار سازید و کتمان نکنید» (وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ لَتُبَیِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَ لاَ تَکْتُمُونَهُ).

امّا با این همه، در این پیمان محکم الهى خیانت کردند و حقایق کتب آسمانى را کتمان نمودند. بدین رو در ادامه مى گوید: «ولى آنها، آن را پشت سر افکندند» (فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ).

در جمله بعد به دنیاپرستى و انحطاط فکرى آنها اشاره مى کند مى گوید: «و به بهاى کمى فروختند; و چه بد متاعى مى خرند؟!» (وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِیلاًفَبِئْسَ مَا یَشْتَرُونَ).

آیه فوق گرچه درباره دانشمندان اهل کتاب وارد شده، ولى در حقیقت اخطار به تمام دانشمندان و علماى مذهبى است که آنها موظّفند در تبیین و روشن ساختن فرامین الهى و معارف دینى بکوشند و خداوند از همه آنها پیمان مؤکّدى در این زمینه گرفته است.