(آیه 45) این آیه قسمت دیگرى از احکام جنایى و حدود الهى تورات را شرح مى دهد. مى فرماید: «و بر آنها ]= بنى اسرائیل[ در آن ]= تورات[، مقرّر داشتیم که جان در مقابل جان» (وَ کَتَبْنَا عَلَیْهِمْ فِیهَا أَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ).
بنابراین، اگر کسى عمداً بى گناهى را به قتل برساند اولیاى مقتول مى توانند قاتل را اعدام نمایند.
«و چشم در مقابل چشم» (وَالْعَیْنَ بِالْعَیْنِ).
«و بینى، در برابر بینى» (وَالاَْنْفَ بِالاَْنْفِ).
«و گوش در مقابل گوش» (وَالاُْذُنَ بِالاُْذُنِ).
«و دندان در برابر دندان مى باشد» (وَالسِّنَّ بِالسِّنِّ).
«و (به طورکلّى) هر زخمى، قصاص دارد» (وَالْجُرُوحَ قِصَاصٌ).
بنابراین، حکم قصاص به طور عادلانه و بدون هیچ گونه تفاوت از نظر نژاد و طبقه اجتماعى و طایفه و شخصیت، اجرا مى گردد.
ولى براى آنکه توهّم نشود که خداوند قصاص کردن را الزامى شمرده و دعوت به مقابله به مثل نموده است، به دنبال این حکم مى فرماید: «و اگر کسى آن را ببخشد (و از قصاص، صرف نظر کند)، کفّاره (گناهان) او محسوب مى شود» و به همان نسبت که گذشت به خرج داده، خداوند از او گذشت مى کند (فَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فَهُوَ کَفَّارَةٌ لَهُ).
در پایان آیه مى فرماید: «و هر کس به احکامى که خدا نازل کرده حکم نکند، ستمگر است» (وَ مَنْ لَمْ یَحْکُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولـئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ).
چه ظلمى از این بالاتر که گرفتار احساسات و عواطف کاذبى شده و از شخص قاتل، به بهانه اینکه خون را با خون نباید شست، صرف نظر کنیم.
(آیه 46) در تعقیب آیات مربوط به تورات، در این آیه به وضع انجیل اشاره کرده مى گوید: «و به دنبال آنها ]= پیامبران پیشین[، عیسى بن مریم را فرستادیم، در حالى که تورات را که پیش از او فرستاده شده بود تصدیق داشت» (وَ قَفَّیْنَا عَلَى ءَاثَارِهِمْ بِعِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ التَّوْرَیةِ).
سپس مى گوید: «و انجیل را به او دادیم که در آن، هدایت و نور بود» (وَ ءَاتَیْنَاهُ الاِْنْجِیلَ فِیهِ هُدًى وَ نُورٌ).
اطلاق نور به این دو کتاب در قرآن، ناظر به تورات و انجیل اصلى است.
بار دیگر به عنوان تأکید روى این مطلب مى گوید: نه تنها عیسى بن مریم، تورات را تصدیق مى کرد، بلکه «و (این کتاب آسمانى نیز) تورات را، که قبل از آن بود، تصدیق مى کرد» (وَ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ التَّوْرَیةِ).
در پایان آیه مى فرماید: «و (این کتاب آسمانى) هدایت و موعظه اى براى پرهیزگاران بود» (وَ هُدًى وَ مَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِینَ).
