(آیه 146) به دنبال حوادث احد، با یادآورى شجاعت و ایمان و استقامت مجاهدان و یاران پیامبران گذشته، مسلمانان را به فداکارى و پایدارى تشویق مى کند و، در ضمن آن دسته اى را که از میدان احد فرار کردند سرزنش مى نماید، مى گوید: «چه بسیار پیامبرانى که مردان الهى فراوانى به همراه آنان جنگ کردند. آنها هیچ گاه در برابر آنچه در راه خدا به آنان مى رسید، سست و ناتوان نشدند» و تن به تسلیم ندادند (وَ کَأَیِّنْ مِنْ نَبِىّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ وَ مَا ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَکَانُوا).
«ربّیون» جمع «ربّى» به کسى گفته مى شود که ارتباط و پیوند او با خدا محکم باشد، باایمان، دانشمند، بااستقامت و بااخلاص باشد.
«و خداوند استقامت کنندگان را دوست دارد» (وَاللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ).
(آیه 147) آنها هنگامى که احیاناً، بر اثر اشتباه یا سستى، گرفتار مشکلاتى در برابر دشمن مى شدند، به جاى اینکه میدان را به او بسپارند و تسلیم شوند، یا فکر ارتداد و بازگشت به کفر در مغزشان پیدا شود، روى به درگاه خدا مى آوردند و «سخنشان تنها این بود که: پروردگارا، گناهان ما را ببخش; و از تندروى هاى ما در کارها، چشم پوشى کن. قدمهاى ما را استوار بدار; و ما را بر جمعیّت کافران، پیروز گردان» (وَ مَا کَانَ قَوْلَهُمْ إِلاَّ أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْلَنَا ذُنُوبَنَا وَ إِسْرَافَنَا فِى أَمْرِنَا وَ ثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ).
(آیه 148) آنها با این طرز تفکّر و عمل به زودى پاداش خود را از خدا مى گرفتند. «از این رو خداوند پاداش این جهان، و پاداش نیک آن جهان را به آنها داد» (فَـَاتَیهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْیَا وَ حُسْنَ ثَوَابِ الاَْخِرَةِ).
در پایان آیه آنها را جزء نیکوکاران شمرده مى فرماید: «و خداوند نیکوکاران را دوست مى دارد» (وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ).
