در عصر جاهلیت چون براى زنان ارزشى قائل نبودند غالباً مَهر را که حقّ مسلّم زن بود، در اختیار اولیاى او قرار مى دادند و آن را ملک آنها مى دانستند. گاهى نیز مَهر یک زن را ازدواج زن دیگرى قرار مى دادند. اسلام بر این رسوم ظالمانه خطّ بطلان کشید و مَهر را به عنوان یک حقّ مسلّم به زن اختصاص داد.
و اگر بعضى براى مهر تفسیر غلطى کرده اند و آن را یک نوع بهاى زن پنداشته اند، ارتباط به قوانین اسلام ندارد زیرا در اسلام، مهر به هیچوجه جنبه بها و قیمت کالا ندارد.
بهترین دلیل این موضوع صیغه ازدواج است که در آن رسماً مرد و زن به عنوان دو رکن اساسى پیمان ازدواج به حساب آمده اند و مهر یک چیز اضافى و در حاشیه قرار گرفته است. به همین دلیل، اگر در صیغه عقد اسمى از مهر نبرند عقد باطل نیست، در حالى که اگر در خرید و فروش اسمى از قیمت برده نشود معامله باطل خواهد بود.