(آیه 27) از این آیه به بعد داستان فرزند آدم و قتل یکى به وسیله دیگرى شرح داده شده است. شاید ارتباط آن با آیات سابق که درباره بنى اسرائیل بود، این باشد که انگیزه بسیارى از خلافکارى هاى بنى اسرائیل مسئله «حسد» بود. خداوند در اینجا به آنها گوشزد مى کند که سرانجامِ حسد چگونه ناگوار و مرگبار مى باشد که حتّى به خاطر آن، برادر دست به خون برادر خود مى آلاید.
نخست مى فرماید: اى پیامبر! «و داستان دو فرزند آدم را به حق بر آنها بخوان» (وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَىْ ءَادَمَ بِالْحَقِّ).
ذکر کلمه «بِالحَقّ» ممکن است اشاره به این باشد که سرگذشت مزبور در «عهد قدیم» (تورات) با خرافاتى آمیخته شده امّا آنچه در قرآن آمده واقعیتى است که روى داده است.
سپس به شرح داستان مى پردازد مى گوید: «هنگامى که هرکدام، کارى براى تقرّب (به پروردگار) انجام دادند; امّا از یکى پذیرفته شد، و از دیگرى پذیرفته نشد» (إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الاَْخَرِ).
و همین موضوع سبب شد برادرى که عملش مردود شده بود، به برادر دیگر «گفت: به خدا سوگند تو را خواهم کشت!» (قَالَ لاََقْتُلَنَّکَ).
برادر دیگر او را نصیحت کرد «گفت: (من چه گناهى دارم؟ زیرا) خدا، تنها از پرهیزگاران مى پذیرد» (قَالَ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ).
(آیه 28) سپس افزود: «اگر تو براى کشتن من، دست دراز کنى، من هرگز به قتل تو دست نمى گشایم» (لَئِنْ بَسَطْتَ إِلَىَّ یَدَکَ لِتَقْتُلَنِى مَا أَنَا بِبَاسِط یَدِىَ إِلَیْکَ لاَِقْتُلَکَ).
«چون از پروردگار جهانیان مى ترسم» (إِنِّى أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَالَمِینَ).
(آیه 29) «من مى خواهم تو با گناه من و خودت (از این عمل) بازگردى» و بار هردو گناه را به دوش کشى (إِنِّى أُرِیدُ أَنْ تَبُوأَ بِإِثْمِى وَ إِثْمِکَ).
و با قبول این مسؤولیت بزرگ «از دوزخیان گردى. و همین است سزاى ستمکاران!» (فَتَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ وَ ذلِکَ جَزؤُا الظَّالِمِینَ).
