(آیه 137) به تناسب بحثى که در آیه قبل درباره کافران و گمراهى دور و دراز آنها بود، در اینجا قرآن به حالت جمعى از آنان اشاره کرده که هر روز شکل تازه اى به خود مى گیرند; روزى در صف مؤمنان و روز دیگر در صف کفّار و باز در صف مؤمنان و سپس در صفوف کافران متعصّب و خطرناک قرار مى گیرند و سرانجام در حال کفر و بى ایمانى جان مى دهند.
این آیه درباره سرنوشت چنین افرادى مى گوید: «کسانى که ایمان آوردند، سپس کافر شدند، باز هم ایمان آوردند، و دیگر بار کافر شدند، سپس بر کفر خود افزودند، خدا هرگز آنها را نخواهد بخشید، و آنها را به راه (راست) هدایت نخواهد کرد» (إِنَّ الَّذِینَ ءَامَنُوا ثُمَّ کَفَرُوا ثُمَّ ءَامَنُوا ثُمَّ کَفَرُوا ثُمَّ ازْدَادُوا کُفْرًا لَمْ یَکُنِ اللَّهُ لِیَغْفِرَ لَهُمْ وَ لاَلِیَهْدِیَهُمْ سَبِیلاً).
(آیه 138) در این آیه مى گوید: «به منافقان بشارت ده که مجازات دردناکى در انتظار آنهاست!» (بَشِّرِ الْمُنَافِقِینَ بِأَنَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا).
(آیه 139) و در این آیه این دسته از منافقان چنین توصیف شده اند: «همانها که کافران را به جاى مؤمنان، دوست خود انتخاب مى کنند» (الَّذِینَ یَتَّخِذُونَ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ).
سپس مى گوید: هدف آنها از این انتخاب چیست؟ «آیا عزّت و آبرو نزد آنان مى جویند با اینکه همه عزّتها از آنِ خداست؟!» (أَیَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ) فَاِنَّ العِزَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا).
زیرا عزّت همواره از علم و قدرت سرچشمه مى گیرد و اینها که قدرت و علمشان ناچیز است، کارى از دستشان ساخته نیست که بتوانند منشأ عزّتى باشند.
این آیه به همه مسلمانان هشدار مى دهد که عزّت خود را در زندگى، اعم از شئون اقتصادى، فرهنگى، سیاسى و مانند آن، در دوستى با دشمنان اسلام نجویند زیرا هر روز که منافع آنها اقتضا کند صمیمى ترین متّحدان خود را رها کرده و به سراغ کار خویش مى روند که گویى هرگز با هم آشنایى نداشتند، چنانکه تاریخ معاصر شاهد بسیار گویاى این واقعیت است.
