(آیه 254) در این آیه روى سخن را به مسلمانان کرده و به یکى از وظایفى که سبب وحدت جامعه و تقویت حکومت و بنیه دفاعى و جهاد مى شود اشاره مى کند. مى فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید، از آنچه به شما روزى داده ایم، انفاق کنید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاکُمْ).

از تهدیدى که در ذیل آیه آمده استفاده مى شود منظور انفاق واجب یعنى زکات است.

سپس مى افزاید: امروز که توانایى دارید انفاق کنید; «پیش از آنکه روزى فرا رسد که در آن، نه خرید و فروش است (تا بتوانید سعادت و نجات از کیفر را براى خود خریدارى کنید)، و نه دوستى (و رفاقتهاى مادى سودى دارد)، و نه شفاعت» زیرا شما شایسته شفاعت نخواهید بود (مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِىَ یَوْمٌ لاَبَیْعٌ فِیهِ وَ لاَ خُلَّةٌ وَ لاَ شَفَاعَةٌ).(1)

در پایان آیه مى فرماید: «و کافران، خود ستمگرند» (وَالْکَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ).

یعنى آنها که انفاق و زکات را ترک مى کنند، هم به خودشان ستم مى کنند و هم به دیگران.

کفر در اینجا به معنى سرپیچى و گناه و تخلّف از دستور خداست.

1. «خلّه» از ماده «خَلَل»، به معنى فاصله میان دو چیز است و از آنجا که دوستى و محبّت در لابه لاى وجود انسان و روح او حلول مى کند و فاصله ها را پر مى نماید، این واژه به معنى دوستى عمیق آمده است.