یهود براى اینکه از قبول اسلام سر باز زنند، بهانه هاى عجیبى مى آوردند، از جمله همان است که در شأن نزول به آن اشاره شد. آیه مى گوید: «(اینها) همان کسانى (هستند) که گفتند: خداوند از ما پیمان گرفته که به هیچ پیامبرى ایمان نیاوریم تا (این معجزه را انجام دهد:) یک قربانى بیاورد، که آتش [= صاعقه آسمانى] آن را بخورد!» (الَّذِینَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَیْنَا أَلاَّ نُؤْمِنَ لِرَسُول حَتَّى یَأْتِیَنَا بِقُرْبَان تَأْکُلُهُ النَّارُ).

سپس مى افزاید: در پاسخ این بهانه جویى ها «بگو: پیامبرانى پیش از من، براى شما آمدند; و دلایل روشن، و آنچه را گفتید آوردند; پس چرا آنها را به قتل رساندید اگر راست مى گویید؟!» (قُلْ قَدْ جَاءَکُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِى بِالْبَیِّنَاتِ وَ بِالَّذِى قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ).

اشاره به زکریّا و یحیى و جمع دیگرى از پیامبران بنى اسرائیل است که به دست خود آنان به قتل رسیدند.

(آیه 184) خداوند در این آیه پیامبر را تسلّى مى دهد مى فرماید: «پس اگر (این بهانه جویان،) تو را تکذیب کنند، (چیز تازه اى نیست;) رسولان پیش از تو (نیز) تکذیب شدند» (فَإِنْ کَذَّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِکَ).

پیامبرانى «که دلایل آشکار، و نوشته هاى متین و محکم، و کتاب روشنى بخش آورده بودند» (جَاءُو بِالْبَیِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَالْکِتَابِ الْمُنِیرِ).

تفاوت میان «الزّبُر» و «الکتاب المنیر»، با اینکه هر دو از جنس کتاب مى باشد، ممکن است از این جهت باشد که اوّلى اشاره به کتب پیامبران قبل از موسى است و دومى به تورات و انجیل.