بررسى نامهاى خدا که در قرآن مجید یا سایر منابع اسلامى آمده، نشان مى دهد که هر کدام از آن یک بخش خاص از صفات خدا را منعکس مى سازد. تنها نامى که جامع صفات جلال و جمال است، «اللّه» مى باشد. به همین دلیل، اسماء دیگر خداوند غالباً به عنوان صفت براى کلمه «اللّه» گفته مى شود. به عنوان نمونه:

«غفور» و «رحیم» که به جنبه آمرزش خداوند اشاره مى کند (فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ) (بقره/226).

«سمیع» اشاره به آگاهى او از مسموعات و «علیم» اشاره به آگاهى او از همه چیز است (فَإِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ) (بقره/227).

و از آنجا که «اللّه» جامع ترین اسماء خداوند مى باشد، در یک آیه بسیارى از این اسماء وصف «اللّه» قرار گرفته است: «هُوَ اللَّهُ الَّذِى لاَ إِلَـهَ إِلاَّ هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ الْسَّلاَمُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ» (او خدایى است که معبودى جز او نیست، حاکم و مالک اصلى اوست، از هر عیب منزّه است، به کسى ستم نمى کند، امنیّت بخش است، مراقب همه چیز است، قدرتمندى شکست ناپذیر که با اراده نافذ خود هر امرى را اصلاح مى کند، و شایسته عظمت است) (حشر/23).

یکى از شواهد جامعیّت این نام آن است که ابراز ایمان و توحید تنها با جمله «لاإله إلاّاللّه» مى توان کرد.