(آیه 130) در آیات گذشته بعضى از خدمات ابراهیم و خواسته ها و تقاضاهاى او که جامع جنبه هاى مادّى و معنوى بود، مورد بررسى قرار گرفت. از مجموع این بحثها به خوبى استفاده شد که مکتب این پیامبر بزرگ مى تواند به عنوان یک مکتب انسان ساز مورد استفاده همگان قرار گیرد. بر این اساس آیه مورد بحث مى گوید: «جز افراد سفیه و نادان، چه کسى از آیین پاک ابراهیم، (با آن پاکى و درخشندگى،) رویگردان خواهد شد؟!» (وَ مَنْ یَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرهِیمَ إِلاَّ مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ).
آیا این سفاهت نیست که انسان، آیینى را که هم آخرت در آن است و هم دنیا رها کرده و به سراغ برنامه هایى برود که دشمن خرد و مخالف فطرت و تباه کننده دین و دنیاست!
سپس مى افزاید: «ما او را در این جهان برگزیدیم; و او در آخرت، از صالحان است» (وَ لَقَدِ اصْطَفَیْنَـهُ فِى الدُّنْیَا وَ إِنَّهُ فِى الاَْخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِینَ).
(آیه 131) این آیه به عنوان تأکید، به یکى دیگر از ویژگیهاى برگزیده ابراهیم که در واقع ریشه بقیّه صفات اوست اشاره کرده مى گوید: «در آن هنگام که پروردگارش به او گفت: اسلام بیاور (و در برابر حق، تسلیم باش. او فرمان پروردگار را، از جان و دل پذیرفت; و) گفت: در برابر پروردگار جهانیان، تسلیم شدم» (إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ).
(آیه 132) وصیّت و سفارشى که در آخرین ایّام عمر خود به فرزندانش نمود آن نیز نمونه بود، چنانکه قرآن مى گوید: «و ابراهیم و یعقوب (در واپسین لحظات عمر،) فرزندان خود را به این آیین، وصیّت کردند» (وَ وَصَّى بِهَا إِبْرهِیمُ بَنِیهِ وَ یَعْقُوبُ).
و هرکدام به فرزندان خویش گفتند: «فرزندان من! خداوند این آیین پاک را براى شما برگزیده است» (یَا بَنِىَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى لَکُمُ الدِّینَ).
«و شما جز به آیین اسلام [= تسلیم در برابر فرمان خدا] از دنیا نروید» (فَلاَ تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ).
