در تعقیب بحثهاى مربوط به جهاد، در این آیه به سرنوشت شوم کسانى اشاره مى کند که دم از اسلام مى زدند ولى برنامه مهم اسلامى یعنى «هجرت» را عملى نساختند. مى فرماید: «کسانى که فرشتگان (قبض ارواح)، روح آنها را گرفتند در حالى که به خویشتن ستم کرده بودند، به آنها گفتند: شما در چه حالى بودید؟» و چرا با اینکه مسلمان بودید، در صف کفّار جاى داشتید؟! (إِنَّ الَّذِینَ تَوَفَّیهُمُ الْمَلاَئِکَةُ ظَالِمِى أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِیمَ کُنْتُمْ).

تعبیر به «تَوَفّى» به جاى مرگ، اشاره به این است که مرگ به معنى فنا و نابودى نیست بلکه یک نوع دریافت فرشتگان نسبت به روح انسان است. یعنى روح او را که اساسى ترین قسمت وجود اوست، مى گیرند و با خود به جهان دیگرى مى برند.

از جمله فوق استفاده مى شود که گرفتن ارواح به دست یک فرشته معین نیست و اگر در بعضى آیات این موضوع به ملک الموت (فرشته مرگ) نسبت داده شده از این نظر است که او بزرگ فرشتگان مأمور قبض ارواح است و در احادیث به نام عزرائیل از او یاد شده است.

آنها در پاسخ به عنوان عذرخواهى «گفتند: ما در سرزمین خود، تحت فشار و مستضعف بودیم» به همین جهت، توانایى بر اجراى فرمان خدا نداشتیم (قَالُوا کُنَّا مُسْتَضْعَفِینَ فِى الاَْرْضِ).

امّا این اعتذار از آنان پذیرفته نمى شود «آنها [= فرشتگان] گفتند: مگر سرزمین خدا، پهناور نبود که مهاجرت کنید» (قَالُوا أَلَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِیهَا).

در پایان آیه به سرنوشت آنان اشاره کرده مى فرماید: «آنها (عذرى نداشتند، و) جایگاهشان دوزخ است و سرانجام بدى است» (فَأُولَـئِکَ مَأْوَیهُمْ جَهَنَّمُ وَ سَاءَتْ مَصِیرًا).

(آیه 98) در این آیه مستضعفان و ناتوانهاى واقعى را استثنا کرده مى فرماید: «مگر آن دسته از مردان و زنان و کودکانى که به راستى تحت فشار قرار گرفته اند (و حقیقتاً مستضعفند); نه چاره اى دارند، و نه راهى (براى نجات از آن محیطِ آلوده) مى یابند» (إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لاَ یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً وَلاَ یَهْتَدُونَ سَبِیلاً).

(آیه 99) در این آیه مى فرماید: «ممکن است خداوند، آنها را مورد عفو قرار دهد; و خداوند، عفوکننده و آمرزنده است» (فَأُولَـئِکَ عَسَى اللَّهُ أَنْ یَعْفُوَ عَنْهُمْ وَکَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا).