(آیه 259) در این آیه سرگذشت یکى دیگر از انبیاى پیشین بیان شده که مشتمل بر شواهد زنده اى بر مسائل معاد است.

آیه اشاره به سرگذشت کسى مى کند که در اثناى سفر خود در حالى که بر مرکبى سوار بود و مقدارى آشامیدنى و خوراکى همراه داشت، از کنار یک آبادى گذشت در حالى که به شکل وحشتناکى درهم ریخته و ویران شده بود و اجساد و استخوانهاى پوسیده ساکنان آن به چشم مى خورد. هنگامى که این منظره وحشت زا را دید گفت: چگونه خداوند این مردگان را زنده مى کند؟ شرح بیش تر این ماجرا را از زبان قرآن بشنویم. مى فرماید: «یا همانند کسى که از کنار یک آبادى (ویران شده) عبور کرد، در حالى که دیوارهاى آن، به روى سقفها فرو ریخته بود، (و اجساد و استخوانهاى اهل آن، در هر سو پراکنده بود; او با خود) گفت: چگونه خدا اینها را پس از مرگ، زنده مى کند؟!» (أَوْ کَالَّذِى مَرَّ عَلَى قَرْیَة وَ هِىَ خَاوِیَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا قَالَ أَنَّى یُحْىِ هَـذِهِ اللَّهُ بَعْدَ مَوْتِهَا).

«عروش» جمع «عرش» در اینجا به معنى سقف است و «خاویه» در اصل به معنى خالى است و در اینجا کنایه از ویران شدن است. بنابراین، جمله «و هى خاویة على عروشها» چنین معنى مى دهد که خانه هاى آنان ویران شده بود، به این صورت که نخست سقف آنها فرود آمده سپس دیوارها به روى آنها افتاده بود. و این کامل ترین نوع ویرانى است.

در ادامه آیه مى فرماید: «خدا او را یک صد سال میراند; سپس زنده کرد; و به او گفت: چه قدر درنگ کردى؟ گفت: یک روز; یا بخشى از یک روز. فرمود: نه، بلکه یک صدسال درنگ کردى!» (فَأَمَاتَهُ اللَّهُ مِائَةَ عَام ثُمَّ بَعَثَهُ قَالَ کَمْ لَبِثْتَ قَالَ لَبِثْتُ یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْم قَالَ بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عَام).

سپس براى اینکه آن پیامبر اطمینان بیشترى به این مسأله پیدا کند، به او دستور داده شد که به غذا و نوشیدنى و همچنین مرکب سواریش که همراه داشته، نگاهى بیفکند که اوّلى کاملا سالم مانده بود و دومى به کلّى متلاشى شده بود، تا هم گذشت زمان را مشاهده کند و هم قدرت خدا را بر نگه دارى هر چه اراده داشته باشد. مى فرماید: به او گفته شد «نگاه کن به غذا و نوشیدنى خود (که همراه داشتى، با گذشت سالها) هیچ گونه تغییر نیافته است» (فَانْظُرْ إِلَى طَعَامِکَ وَ شَرَابِکَ لَمْ یَتَسَنَّهْ).

خدایى که یک چنین موادّ فاسد شدنى را در طول این مدّت حفظ کرده، زنده کردن مردگان براى او مشکل نیست زیرا ادامه حیات چنین مواد فاسد شدنى که عمر آن معمولاً بسیار کوتاه است، در این مدّت طولانى، ساده تر از زنده کردن مردگان نیست.

سپس مى افزاید: «ولى به الاغ خود نگاه کن (که چگونه از هم متلاشى شده! این زنده شدن تو پس از مرگ، هم براى اطمینان خاطر توست، و هم) براى اینکه تو را نشانه اى براى مردم (در مورد معاد) قرار دهیم» (وَانْظُرْ إِلَى حِمَارِکَ وَ لِنَجْعَلَکَ ءَایَةً لِلنَّاسِ).

و در تکمیل همین مسأله مى افزاید: «به استخوانها(ىِ مرکبِ سوارى خود) نگاه کن که چگونه آنها را برداشته، به هم پیوند مى دهیم، و گوشت بر آن مى پوشانیم» (وَانْظُرْ إِلَى الْعِظَامِ کَیْفَ نُنْشِزُهَا ثُمَّ نَکْسُوهَا لَحْمًا).

«نُنشِزُها» از ماده «نشوز» به معنى مرتفع و بلند شدن است و در اینجا به معنى برداشتن از روى زمین و پیوستن آنها به یکدیگر است.

در پایان آیه مى فرماید: «هنگامى که (این حقایق) بر او آشکار شد، گفت: مى دانم خدا بر هر کارى تواناست» (فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ قَالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَىْء قَدِیرٌ).

درباره اینکه او کدام یک از پیامبران بوده، مشهور و معروف این است که «عُزَیر» بوده و در حدیثى از امام صادق(ع) این موضوع تأیید شده است.