همان طور که در شأن نزول اشاره شد، آیه خطّ بطلان به یکى از اعمال ناپسند دوران جاهلیت مى کشد مى گوید: «با زنانى که پدران شما با آنها ازدواج کرده اند، هرگز ازدواج نکنید» (وَ لاَتَنْکِحُوا مَا نَکَحَ ءَابَاؤُکُمْ مِنَ النِّسَاءِ).
امّا از آنجا که هیچ قانونى ـ معمولا ـ شامل گذشته نمى شود، اضافه مى کند: «مگر آنچه در گذشته (پیش از نزول این حکم) انجام شده است» (إِلاَّ مَا قَدْ سَلَفَ).
سپس براى تأکید مطلب، سه تعبیر شدید درباره این نوع ازدواج بیان کرده، مى گوید: «زیرا این کار، عملى زشت و تنفّرآور و راه نادرستى است» (إِنَّهُ کَانَ فَاحِشَةً وَ مَقْتًا وَ سَاءَ سَبِیلاً).
حتّى در تاریخ مى خوانیم که مردم جاهلى نیز این نوع ازدواج را «مَقْت» (تنفّرآور) و فرزندانى که ثمره آن بودند «مَقیت» (فرزندان مورد تنفّر) مى نامیدند.