به دنبال پیمانى که خداوند از یهود گرفته بود و از جمله آن پیمان ایمان به پیامبران الهى و اطاعت فرمانهاى او بود، در این آیه و دو آیه بعد به نه بخش از دستورهایى که به یهود داده شده اشاره مى کند. نخست مى فرماید: «و به آنچه نازل کرده ام [= قرآن] ایمان بیاورید; که نشانه هاى آن، با آنچه در کتابهاى شماست مطابقت دارد» (وَ ءَامِنُوا بِمَا أَنْزَلْتُ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَکُمْ).

اکنون که مى بینید صفات این پیامبر و ویژگیهاى قرآن کاملا منطبق بر بشاراتى است که در کتب آسمانى شما آمده و با آن هماهنگى دارد چرا به آن ایمان نمى آورید؟

سپس مى گوید: «و نخستین کافر به آن نباشید» (وَ لاَ تَکُونُوا أَوَّلَ کَافِر بِهِ).

یعنى اگر مشرکان و بت پرستان عرب کافر شوند جاى تعجّب نیست، عجیب کفر و انکار شماست که اهل کتابید و در کتاب آسمانى شما بشارات ظهور چنین پیامبرى داده شده است.

آرى بسیارى از یهودیان مردمى لجوجند و اگر این لجاجت نبود باید خیلى زودتر از دیگران ایمان آورده باشند.

در سومین جمله مى گوید: «و آیات مرا به بهاى ناچیزى نفروشید» و به خاطر درآمد مختصرى، نشانه هاى قرآن و پیامبر اسلام را که در کتب شما موجود است، پنهان نکنید (وَ لاَ تَشْتَرُوا بِـَایَاتِى ثَمَنًا قَلِیلاً).

در چهارمین دستور مى گوید: «و تنها از من (و مخالفت دستورهایم) بترسید» (نه از مردم)! (وَ إِیَّاىَ فَاتَّقُونِ).

از این نترسید که روزى شما قطع شود و از این نترسید که جمعى از متعصّبان یهود بر ضدّ شما سران قیام کنند، تنها از مخالفت فرمان من بترسید.

(آیه42) در پنجمین دستور مى فرماید: «و حق را با باطل نیامیزید» (وَ لاَ تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ).

در ششمین دستور از کتمان حق نهى کرده مى گوید: «و حقیقت را با اینکه مى دانید کتمان نکنید» (وَ تَکْتُمُوا الْحَقَّ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ).

(آیه 43) سرانجام هفتمین و هشتمین و نهمین دستور را بازگو مى کند مى فرماید: «و نماز را به پا دارید و زکات را بپردازید، و همراه رکوع کنندگان رکوع کنید و نماز را با جماعت بگزارید» (وَ أَقِیمُوا الصَّلَوةَ وَ ءَاتُوا الزَّکَوةَ وَارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعِینَ).

قابل توجّه اینکه نمى گوید نماز بخوانید، مى گوید: «أقیموا الصّلوة» (نماز را به پا دارید). یعنى تنها خودتان نمازخوان نباشید بلکه چنان کنید که آیین نماز در جامعه انسانى برپا شود و مردم با عشق و علاقه به سوى آن بیایند.

بعضى از مفسّران گفته اند: تعبیر «أقیموا» اشاره به این است که نماز شما فقط اذکار و اوراد نباشد بلکه آن را به طور کامل به پا دارید که مهم ترین رکن آن حضور قلب در پیشگاه خدا و تأثیر نماز در روح و جان آدمى است.

در این سه دستور اخیر، نخست پیوند فرد با خالق (نماز) بیان شده سپس پیوند با مخلوق (زکات) و سرانجام پیوند همه مردم با هم در راه خدا.