با توجّه به شأن نزول، روى سخن در آیه به جمعى از مؤمنان اهل کتاب است که پس از قبول اسلام، روى تعصّبهاى خاصّى، تنها اظهار ایمان به مذهب سابق خود و آیین اسلام مى کردند. قرآن به آنها توصیه مى کند که تمام پیامبران و کتب آسمانى را به رسمیت بشناسند زیرا همه از سوى یک مبدأ مبعوث شده اند. از این رو آیه مى گوید: «اى کسانى که ایمان آورده اید! به خدا و پیامبرش، و کتابى که بر او نازل کرده، و کتب (آسمانى) که پیش از این فرستاده است، ایمان (واقعى) بیاورید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا ءَامِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَالْکِتَابِ الَّذِى نَزَّلَ عَلَى رَسُولِهِ وَالْکِتَابِ الَّذِى أَنْزَلَ مِنْ قَبْلُ).

در پایان آیه سرنوشت کسانى را که از این واقعیتها غافل شوند بیان کرده مى فرماید: «کسى که خدا و فرشتگان او و کتابها و پیامبرانش و روز واپسین را انکار کند، در گمراهى دور و درازى افتاده است» (وَ مَنْ یَکْفُرْ بِاللَّهِ وَ مَلاَئِکَتِهِ وَ کُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ وَالْیَوْمِ الاَْخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیدًا).

در حقیقت، ایمان به پنج اصل در این آیه لازم شمرده شده است. یعنى علاوه بر ایمان به مبدأ و معاد، ایمان به کتب آسمانى و انبیا و فرشتگان نیز لازم است.