(آیه 32) پس از ذکر داستان فرزندان آدم، در این آیه نتیجه گیرى کرده مى فرماید: «به همین جهت، بر بنى اسرائیل مقرّر داشتیم که هر کس، انسانى را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روى زمین بکشد، چنان است که گویى همه انسانها را کشته; و هر کس، انسانى را از مرگ رهایى بخشد، چنان است که گویى همه مردم را زنده کرده است» (مِنْ أَجْلِ ذلِکَ کَتَبْنَا عَلَى بَنِى إِسْرَائِیلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَیْرِ نَفْس أَوْ فَسَاد فِى الاَْرْضِ فَکَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِیعًا وَ مَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَاالنَّاسَ جَمِیعًا).

چگونه قتل یک انسان مساوى است با قتل همه انسانها و نجات یک نفر مساوى با نجات همه انسانها؟ در پاسخ باید گفت: قرآن در این آیه یک حقیقت اجتماعى و تربیتى را بازگو مى کند; زیرا کسى که دست به خون انسان بى گناهى مى آلاید، چنین آمادگى را دارد که انسانهاى بى گناه دیگرى را به قتل برساند، او یک قاتل است و طعمه او انسان بى گناه و مى دانیم تفاوتى در میان انسانهاى بى گناه از این نظر نیست. همچنین کسى که به خاطر نوع دوستى و عاطفه انسانى، دیگرى را از مرگ نجات بخشد، این آمادگى را دارد که این برنامه انسانى را در مورد هر بشر دیگرى انجام دهد; و با توجّه به اینکه قرآن مى گوید: «فَکَأَنَّمَا...» استفاده مى شود که مرگ و حیات یک نفر اگرچه مساوى با مرگ و حیات اجتماع نیست امّا شباهتى به آن دارد.

قابل توجّه اینکه کسى از امام صادق(ع) تفسیر این آیه را پرسید، امام فرمود: «منظور از کشتن و نجات از مرگ که در آیه آمده، نجات از آتش سوزى یا غرقاب و مانند آن است.» سپس امام سکوت کرد و بعد فرمود: «تأویل اعظم و مفهوم بزرگ تر آیه این است که دیگرى را به سوى راه حق یا باطل دعوت کند و او دعوتش را بپذیرد.»

در پایان آیه به قانون شکنى بنى اسرائیل اشاره کرده مى فرماید: «و رسولان ما، دلایل روشن براى بنى اسرائیل آوردند، امّا بسیارى از آنها، پس از آن در روى زمین، تعدّى و اسراف کردند» (وَ لَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا بِالْبَیِّنَاتِ ثُمَّ إِنَّ کَثِیرًا مِنْهُمْ بَعْدَ ذلِکَ فِى الاَْرْضِ لَمُسْرِفُونَ).

واژه «اسراف» معنى وسیعى دارد که هرگونه تجاوز و تعدّى از حد را شامل مى شود اگرچه اغلب در مورد بخششها و هزینه ها و مخارج به کار مى رود.