(آیه 260) به دنبال داستان عُزیر در مورد معاد، در اینجا داستان دیگرى از ابراهیم(ع) مطرح شده است. روزى ابراهیم از کنار دریایى مى گذشت، مردارى را دید که در کنار دریا افتاده در حالى که مقدارى از آن داخل آب و مقدار دیگرى در خشکى قرار داشت و پرندگان و حیوانات دریا و خشکى از دو سو آن را طعمه خود قرار داده اند. این منظره ابراهیم(ع) را به فکر مسأله اى انداخت که همه مى خواهند چگونگى آن را بدانند و آن کیفیت زنده شدن مردگان پس از مرگ است. قرآن مى گوید: «و (به خاطر بیاور) هنگامى را که ابراهیم گفت: خدایا! به من نشان بده چگونه مردگان را زنده مى کنى؟!» (وَ إِذْ قَالَ إِبْرهِیمُ رَبِّ أَرِنِى کَیْفَ تُحْىِ الْمَوْتَى).
از جمله فوق استفاده مى شود که او مى خواست با رؤیت و شهود، ایمان خود را درباره چگونگى رستاخیز - نه درباره اصل آن ـ قوى تر کند. به همین دلیل، در ادامه این سخن، هنگامى که خداوند «فرمود: مگر ایمان نیاورده اى؟» (قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ).
«عرض کرد: چرا، ولى مى خواهم قلبم آرامش یابد» (قَالَ بَلَى وَ لَـکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِى).
در اینجا به ابراهیم دستور داده شد که براى رسیدن به مطلوبش دست به اقدام عجیبى بزند. خداوند «فرمود: در این صورت، چهار نوع از مرغان را انتخاب کن; و آنها را (پس از ذبح کردن،) قطعه قطعه کن (و درهم بیامیز); سپس بر هر کوهى، قسمتى از آن را قرار بده; بعد آنها را بخوان، به سرعت به سوى تو مى آیند» (قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّیْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَیْکَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَى کُلِّ جَبَل مِنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ یَأْتِینَکَ سَعْیًا).
«صُرهُنّ» از ریشه «صَوْر» گرفته شده که به معنى قطع کردن، متمایل نمودن و بانگ زدن است و در اینجا همان معنى نخست منظور است.
ابراهیم(ع) این کار را کرد و آنها را صدا زد. در این هنگام اجزاى پراکنده هر یک از مرغان، جدا و جمع شده و به هم آمیختند و زندگى را از سر گرفتند و این موضوع به ابراهیم(ع) نشان داد که همین صحنه در مقیاس بسیار وسیع تر، در رستاخیز انجام خواهد شد.
در پایان آیه مى فرماید: این را بنگر «و بدان خداوند قادر و حکیم است» (وَاعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ).
هم از ذرّات بدن مردگان آگاه است و هم توانایى بر جمع آنها دارد.
