در آیات قبل امتیازات مطعیان فرمان خدا را برشمرد، این آیه آن را تکمیل کرده مى فرماید: «و کسى که خدا و پیامبر را اطاعت کند، (در روز رستاخیز،) همنشین کسانى خواهد بود که خدا، نعمت خود را بر آنان تمام کرده» (وَ مَنْ یُطِـعِ اللَّهَ والرَّسُولَ فَأُولَـئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ).
و همان طور که در سوره حمد بیان شده است، کسانى مشمول این نعمت اند که همواره در جادّه مستقیم گام برمى دارند و کوچک ترین انحراف و گمراهى ندارند.
سپس در توضیح این جمله به چهار طایفه اشاره کرده مى فرماید: «از پیامبران و صدّیقان و شهدا و صالحان» (مِنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ).
1. «انبیا» و فرستادگانِ مخصوصِ پروردگار، که نخستین گام را براى هدایت و رهبرى مردم و دعوت به صراط مستقیم بر مى دارند.
2. «راستگویان»، کسانى که هم در سخن راست مى گویند و هم با عمل و کردار، صدق گفتارشان را اثبات مى کنند و نشان مى دهند که مدّعى ایمان نیستند، بلکه به راستى به فرمانهاى الهى ایمان دارند.
از این تعبیر روشن مى شود که بعد از مقام نبوّت، مقامى بالاتر از مقام صدق و راستى نیست، نه تنها در گفتار، بلکه در عمل و کردار که شامل امانت و اخلاص نیز مى گردد; زیرا امانت همان صداقت در عمل است همان طور که «راستگویى»، امانتِ در گفتار است.
3. «شهدا» و کشته شدگان در راه هدف و عقیده پاک الهى یا افراد برجسته اى که روز قیامت شاهد و گواه اعمال انسانها هستند.
4. «صالحان» و افراد شایسته و برجسته اى که با انجام کارهاى سازنده و مفید و پیروى از اوامر انبیا، به مقامات برجسته اى نایل آمده اند.
در پایان آیه مى فرماید: «و آنها رفیقهاى خوبى هستند» (وَ حَسُنَ أُولَـئِکَ رَفِیقًا).
از آیه فوق این حقیقت به روشنى استفاده مى شود که موضوع معاشران خوب و همنشینهاى باارزش به قدرى اهمّیت دارد که حتّى در عالم آخرت براى تکمیل نعمتهاى بهشتى، این نعمت بزرگ به «مطیعان» ارزانى مى گردد.
(آیه 70) در این آیه براى بیان اهمّیت این امتیاز بزرگ (همنشینى با برگزیدگان)، مى فرماید: «این موهبتى از ناحیه خداست. و کافى است که او، (از حالِ بندگان، و نیّات و اعمالشان) آگاه است» (ذلِکَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ وَ کَفَى بِاللَّهِ عَلِیمًا).
