چون در آیات گذشته به مسلمانان آزادى عمل براى درهم کوبیدن منافقان و دشمنان خطرناک داخلى داده شده، براى اینکه کسانى از این قانون سوءاستفاده نکنند و با افرادى که دشمنى دارند به نام منافق بودن تصفیه حساب خصوصى ننمایند، در این آیه و آیه بعد احکام قتل خطا و قتل عمد بیان شده است. نخست مى فرماید: «براى هیچ فرد باایمانى مجاز نیست که مؤمنى را به قتل برساند، مگر اینکه این کار از روى خطاو اشتباه از او سر زند» (وَ مَا کَانَ لِمُؤْمِن أَنْ یَقْتُلَ مُؤْمِنًا إِلاَّ خَطَـًا).
سپس جریمه و کفاره قتل خطا را در سه مرحله بیان مى کند:
1. اگر فرد بى گناهى که از روى اشتباه کشته شده متعلّق به خانواده مسلمانى باشد، در این صورت قاتل باید دو کار کند: یکى اینکه برده مسلمانى را آزاد نماید و دیگر اینکه خون بهاى مقتول را به صاحبان او بپردازد. آیه مى فرماید: «و کسى که مؤمنى را از روى خطا به قتل رساند، باید یک برده مؤمن را آزاد کند و خون بهایى به کسان او بپردازد» (وَ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِنًا خَطَـًا فَتَحْرِیرُ رَقَبَة مُؤْمِنَة وَ دِیَةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلَى أَهْلِهِ).
«مگر اینکه آنها خون بها را ببخشند» (إِلاَّ أَنْ یَصَّدَّقُوا).
2. «و اگر مقتول، از گروهى باشد که با دشمنان شما هستند (و کافرند)، ولى متقول باایمان بوده، (تنها) باید یک برده مؤمن را آزاد کند» و پرداختن خون بها لازم نیست» (فَإِنْ کَانَ مِنْ قَوْم عَدُوّ لَکُمْ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَتَحْرِیرُ رَقَبَة مُؤْمِنَة).
پرداخت دیه به جمعیّتى که تقویت بنیه مالى آنان خطرى براى مسلمانان محسوب خواهد شد ضرورت ندارد. به علاوه، اسلام ارتباط این فرد را با خانواده خود که همگى از دشمنان اسلامند بریده است. بنابراین، جایى براى جبران خسارت نیست.
3. «و اگر از جمعیّتى باشد که میان شما و آنها پیمانى برقرار است، باید خون بهاى او را به کسان او بپردازد، و یک برده مؤمن (نیز) آزاد کند» (وَ إِنْ کَانَ مِنْ قَوْم بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَهُمْ مِیثَاقٌ فَدِیَةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلَى أَهْلِهِ وَ تَحْرِیرُ رَقَبَة مُؤْمِنَة).
منظور از مقتول در اینجا، مقتول مؤمن است.
سپس در مورد کسانى که دسترسى به آزاد کردن برده ندارند، یعنى قدرت مالى ندارند یا برده اى براى آزاد کردن نمى یابند، مى فرماید: «و آن کس که دسترسى (به آزاد کردن برده) ندارد، دو ماه پى درپى روزه مى گیرد» (فَمَنْ لَمْ یَجِدْ فَصِیَامُ شَهْرَیْنِ مُتَتَابِعَیْنِ).
و در پایان آیه مى گوید: «این، (تبدیل شدن آزاد کردن برده به دو ماه روزه گرفتن، یک نوع تخفیف، و) توبه الهى است. و خداوند، دانا و حکیم است» (تَوْبَةً مِنَ اللَّهِ وَ کَانَ اللَّهُ عَلِیمًا حَکِیمًا).
