بررسى شأن نزول این آیه انسان را بار دیگر به یاد بهانه جویى هاى ملّت یهود مى اندازد که از زمان پیامبر بزرگوار، موسى(ع) تاکنون این برنامه را دنبال کرده اند. آنها مى گویند: چون فرشته اى که وحى را بر تو نازل مى کند جبرئیل است و ما با جبرئیل دشمن هستیم، به تو ایمان نمى آوریم.

از اینان باید پرسید مگر فرشتگان الهى از نظر انجام وظیفه با یکدیگر فرق دارند؟ مگر آنها طبق خواسته خودشان عمل مى کنند یا از پیش خود چیزى مى گویند؟

قرآن در پاسخ این بهانه جویى ها مى فرماید: «بگو: کسى که دشمن جبرئیل باشد (در حقیقت دشمن خداست چراکه) او به فرمان خدا، قرآن را بر قلب تو نازل کرده است» (قُلْ مَنْ کَانَ عَدُوًّا لِجِبْرِیلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ).

«در حالى که کتب آسمانى پیشین را تصدیق مى کند» و هماهنگ با نشانه هاى آنهاست (مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ).

«و هدایت و بشارت است براى مؤمنان» (وَ هُدًى وَ بُشْرَى لِلْمُؤْمِنِینَ).

(آیه 98) این آیه موضوع فوق را با تأکید بیش تر همراه با تهدید بیان مى کند مى گوید: «کسى که دشمن خدا و فرشتگان و رسولان او و جبرئیل و میکائیل باشد (کافر است; و) خداوند دشمن کافران است» (مَنْ کَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلاَئِکَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِیلَ وَ مِیکَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْکَافِرِینَ).

یعنى اینها قابل تفکیک نیستند. اللّه، فرشتگان او، رسولان او، جبرئیل، میکائیل و هر فرشته دیگر، و دشمنى با یکى، دشمنى با بقیّه است.