(آیه 19) عدّه اى از مشرکان مکّه نزد پیامبر آمدند و گفتند: تو چگونه پیامبرى هستى که کسى را با تو موافق نمى بینیم؟ حتّى از یهود و نصارى درباره تو تحقیق کردیم، آنها نیز به حقّانیت تو بر اساس محتویات تورات و انجیل گواهى ندادند. کسى را به ما نشان ده که گواه بر رسالت تو باشد.
در مقابل این مخالفان لجوج که این همه نشانه هاى حقّانیت دعوت او را نادیده گرفته بودند، خداوند به پیامبر دستور مى دهد «بگو: بالاترین گواهى، گواهى کیست؟» (قُلْ أَىُّ شَىْء أَکْبَرُ شَهَادَةً).
و خودت پاسخ بده و «بگو: خداوند، گواه میان من و شماست» (قُلِ اللَّهُ شَهِیدٌ بَیْنِى وَ بَیْنَکُمْ).
«و (بهترین دلیل آن این است که) این قرآن بر من وحى شده» (وَ أُوحِىَ إِلَىَّ هَـذَا الْقُرْءَانُ).
قرآنى که ممکن نیست ساخته فکر بشرى، آن هم در آن محیط و مکان بوده باشد، قرآنى که محتوى انواع شواهد اعجاز مى باشد.
سپس به هدف نزول آن پرداخته مى گوید: قرآن به این جهت بر من نازل شده است «تا شما و تمام کسانى را که این (قرآن) به آنها مى رسد، با آن بیم دهم» و از مخالفت فرمان خدا بترسانم (لاُِنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ).
سپس به پیامبر(ص) دستور مى دهد که از آنها سؤال کند: «آیا به راستى شما گواهى مى دهید که معبودان دیگرى با خداست؟» (أَئِنَّکُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللَّهِ ءَالِهَةً أُخْرَى).
«بگو: من هرگز چنین گواهى نمى دهم. بگو: اوست تنها معبود یگانه; و من از آنچه شما براى او شریک قرار مى دهید، بیزارم» (قُلْ لاَأَشْهَدُ قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَـهٌ وَاحِدٌ وَ إِنَّنِى بَرِىءٌ مِمَّا تُشْرِکُونَ).
(آیه 20) در این آیه به آنها که مدّعى بودند اهل کتاب هیچ گواهى درباره پیامبر اسلام(ص) نمى دهند پاسخ مى دهد مى گوید: «آنان که کتاب آسمانى به ایشان داده ایم، به خوبى او [= پیامبر] را مى شناسند، همان گونه که فرزندان خود را مى شناسند» (الَّذِینَ ءَاتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْرِفُونَهُ کَمَا یَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمُ).
بنابراین، اگر جمعى از اهل مکّه مى گفتند به اهل کتاب مراجعه کرده ایم و اطّلاعاتى از پیامبر نداشته اند; یا دروغ مى گفتند و تحقیق نکرده بودند یا اهل کتاب، حقایق را کتمان کرده و به آنها بازگو نمى کردند. چنانکه آیات دیگر قرآن نیز اشاره به کتمان آنها مى کند.
در پایان آیه به عنوان یک نتیجه نهایى اعلام مى دارد: «فقط کسانى که سرمایه وجود خود را از دست داده اند، ایمان نمى آورند» (الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لاَیُؤْمِنُونَ).
