(آیه 104) ابن عبّاس نقل مى کند: مسلمانان صدر اسلام هنگامى که پیامبر اکرم(ص) مشغول سخن گفتن بود و آیات و احکام الهى را بیان مى کرد. گاهى از او مى خواستند با تأنّى سخن بگوید تا بتوانند مطالب را خوب درک کنند و سؤالات و خواسته هاى خود را نیز مطرح نمایند. براى این درخواست، جمله «راعِنا» که از مادّه «الرعى» به معنى مهلت دادن است، به کار مى بردند. ولى یهود همین کلمه «راعنا» را از مادّه «الرعونه» که به معنى کودنى و حماقت است، استعمال مى کردند. در صورت اوّل مفهومش این است: به ما مهلت بده. ولى در صورت دوم این است که: ما را تحمیق کن.
در اینجا براى یهود دستاویزى پیدا شده بود که با استفاده از همان جمله اى که مسلمانان مى گفتند، پیامبر یا مسلمانان را استهزا کنند. آیه نازل شد و براى جلوگیرى از این سوءاستفاده به مؤمنان دستور داد به جاى «راعنا»، جمله «انظُرنا» را به کار برند که همان مفهوم را مى رساند و دستاویزى براى دشمن نیست.