(آیه 118) در آیات گذشته با بیانات گوناگونى حقیقت توحید اثبات و بطلان شرک و بت پرستى آشکار گردید. یکى از نتایج این مسأله آن است که مسلمانان باید از خوردن گوشت حیواناتى که به نام بتها ذبح مى شد خوددارى کنند و تنها از گوشت حیواناتى که به نام خدا ذبح مى گردید استفاده نمایند. آیه مى گوید: «از (گوشت) آنچه نام خدا (هنگام سربریدن) بر آن گفته شده، بخورید (و از غیر آن نخورید) اگر به آیات او ایمان دارید» (فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ إِنْ کُنْتُمْ بِـَایَاتِهِ مُؤْمِنِینَ).
یعنى ایمان فقط ادّعا و گفتار و عقیده نیست، بلکه باید در لابه لاى عمل نیز آشکار گردد. کسى که به خداى یکتا ایمان دارد تنها از این گوشتها مى خورد.
در ضمن روشن مى شود که تحریم گوشتهایى که نام خدا به هنگام ذبح آنها برده نشده، مربوط به جنبه هاى معنوى و اخلاقى و تحکیم پایه توحید و یگانه پرستى است.
(آیه 119) در این آیه همین موضوع به عبارت دیگرى که همراه با استدلال بیش ترى است آمده، مى فرماید: «چرا از چیزها [= گوشتها]یى که نام خدا بر آنها برده شده نمى خورید؟! در حالى که (خداوند) آنچه را بر شما حرام بوده، بیان کرده است!» (وَ مَا لَکُمْ أَلاَّ تَأْکُلُوا مِمَّا ذُکِرَاسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ قَدْ فَصَّلَ لَکُمْ مَا حَرَّمَ عَلَیْکُمْ).
سپس یک صورت را استثنا نموده مى گوید: «مگر اینکه ناچار باشید» که در این صورت، خوردن از گوشت آن حیوانات جایز است (إِلاَّ مَااضْطُرِرْتُمْ إِلَیْهِ).
خواه این اضطرار به خاطر گرفتارى در بیابان و گرسنگى شدید بوده باشد، یا گرفتار شدن در چنگال مشرکان و اجبار کردن آنها به این موضوع.
بعد اضافه مى کند: «و بسیارى از مردم، به خاطر هوى و هوس و بى دانشى، (دیگران را) گمراه مى سازند» (وَ إِنَّ کَثِیرًا لَیُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَیْرِ عِلْم).
در پایان آیه مى فرماید: «و پروردگارت، تجاوزکاران را بهتر مى شناسد» (إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِینَ).
همانها که با دلایل واهى نه تنها از راه حق منحرف مى شوند، بلکه سعى دارند دیگران را نیز منحرف سازند.
(آیه 120) و از آنجا که ممکن است بعضى این کار حرام را در پنهانى مرتکب شوند، در این آیه به عنوان یک قانون کلّى مى گوید: «گناهان آشکار و پنهان را رها کنید» (وَ ذَرُوا ظَاهِرَالاِْثْمِ وَ بَاطِنَهُ).
مى گویند در زمان جاهلیت عدّه اى عقیده داشتند که عمل منافى عفت (زنا) اگر در پنهانى باشد اشکال ندارد، فقط اگر آشکارا باشد گناه است. هم اکنون نیز عملا عدّه اى این منطق جاهلى را پذیرفته و تنها از گناهان آشکار وحشت دارند، امّا گناهان پنهانى را بدون احساس ناراحتى مرتکب مى شوند.
آیه فوق به شدّت این منطق را محکوم مى سازد.
سپس به عنوان یادآورى و تهدید گناهکاران به سرنوشت شومى که در انتظارشان است مى گوید: زیرا کسانى که تحصیل گناه مى کنند، به زودى در برابر آنچه مرتکب مى شدند، مجازات خواهند شد» (إِنَّ الَّذِینَ یَکْسِبُونَ الاِْثْمَ سَیُجْزَوْنَ بِمَا کَانُوا یَقْتَرِفُونَ).
(آیه 121) در آیات گذشته روى جنبه مثبت مسأله یعنى استفاده از گوشتهاى حلال تکیه شده بود، ولى در این آیه براى تأکید هرچه بیش تر روى جنبه منفى و مفهوم آن تکیه نموده مى گوید: «و از آنچه نام خدا بر آن برده نشده، نخورید» (وَ لاَتَأْکُلُوا مِمَّا لَمْ یُذْکَرِاسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ).
سپس بار دیگر این عمل را محکوم کرده مى گوید: «این کار گناه است» (وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ).
و براى اینکه بعضى از مسلمانان ساده دل تحت تأثیر وسوسه هاى شیطانى آنها قرار نگیرند، اضافه مى کند: «و شیاطین به دوستان خود مطالبى مخفیانه القا مى کنند، تا با شما به مجادله برخیزند» (وَ إِنَّ الشَّیَاطِینَ لَیُوحُونَ إِلَى أَوْلِیَائِهِمْ لِیُجَادِلُوکُمْ).
به هوش باشید، «اگر از آنها اطاعت کنید، شما هم مشرک خواهید بود» (وَ إِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّکُمْ لَمُشْرِکُونَ).
این مجادله و وسوسه شاید اشاره به همان منطقى باشد که مشرکان به یکدیگر القا مى کردند ـ و بعضى گفته اند مشرکان عرب آن را از مجوسیان آموخته بودند ـ که اگر ما گوشت حیوان مرده را مى خوریم، به خاطر آن است که خدا آن را کشته; یعنى نخوردن مردار یک نوع بى اعتنایى به کار خداست ! غافل از آنکه آنچه به مرگ طبیعى مى میرد، علاوه بر اینکه غالباً بیمار است، سربریده نیست و خونهاى کثیف در لابه لاى گوشتهاى آن مى ماند و فاسد مى شود و گوشت را هم آلوده و فاسد مى کند.
