(آیه 180) این آیه سرنوشت بخیلان را شرح مى دهد. همانها که در جمع آورى و حفظ ثروت مى کوشند و از انفاق کردن در راه خدا، خوددارى مى کنند.

گرچه در آیه نامى از زکات و حقوق واجب مالى برده نشده، ولى در روایات اهل بیت(ع)، و گفتار مفسّران، آیه به مانعان زکات تخصیص داده شده است.

مى فرماید: «کسانى که بخل مىورزند، و آنچه را خدا از فضل خویش به آنان داده، انفاق نمى کنند، گمان نکنند این کار به سود آنهاست; بلکه براى آنها شرّ است» (وَ لاَ یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَبْخَلُونَ بِمَا ءَاتَیهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَیْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ).

سپس سرنوشت آنها را چنین توصیف مى کند: «به زودى در روز قیامت، آنچه را نسبت به آن بخل ورزیدند، همانند طوقى به گردنشان مى افکنند» (سَیُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ یَوْمَ الْقِیَـمَةِ).

از این جمله استفاده مى شود، اموالى که حقوق واجب آن پرداخت نشده و اجتماع از آن بهره اى نگرفته است و تنها در مسیر هوسهاى فردى و گاهى مصارف جنون آمیز به کار گرفته شده، یا بى دلیل روى هم انباشته گردیده ـ همانند سایر اعمال زشت انسان ـ در روز رستاخیز، طبق قانون تجسّم اعمال، تجسّم مى یابد و به صورت عذاب دردناکى درخواهد آمد.

از امام باقر(ع) روایت شده است: «هر کس زکات مال خود را نپردازد، خدا آن مال را به طوقهایى از آتش مبدّل مى کند، سپس به او گفته مى شود: همان طور که در دنیا به هیچ قیمت این اموال را از خود دور نمى کردى اکنون آنها را بردار و به گردن خود بیفکن!»

سپس آیه به نکته دیگرى اشاره مى کند مى گوید: این اموال چه در راه خدا و بندگان او انفاق شود یا نشود، سرانجام از صاحبان آن جدا خواهد شد; «و میراث آسمانها و زمین، از آنِ خداست» (وَ لِلَّهِ مِیرَاثُ السَّمَـواتِ وَالاَْرْضِ).

اکنون که چنین است چه بهتر که پیش از جدا شدن از آنها، از برکات معنوى آن بهره مند گردند، نه تنها از حسرت و مسؤولیت آن.

در پایان آیه مى فرماید: «و خداوند، از آنچه انجام مى دهید، آگاه است» (وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ).

بنابراین، اگر بخل بورزید مى داند و اگر در راه کمک به جامعه انسانى از آن استفاده کنید آن را نیز مى داند و به هرکس پاداش مناسبى خواهد داد.