به دنبال احکامى که درباره گوشتهاى حلال و حرام در دو آیه گذشته بیان شد، در این آیه نیز به قسمتى دیگر از آنها اشاره کرده مى فرماید: «از تو سؤال مى کنند چه چیزهایى براى آنها حلال شده است؟» (یَسْئَلُونَکَ مَاذَا أُحِلَّ لَهُمْ).
سپس به پیامبر(ص) دستور مى دهد که «بگو: هرآنچه پاکیزه است، براى شما حلال گردیده» (قُلْ أُحِلَّ لَکُمُ الطَّیِّبَاتُ).
یعنى تمام آنچه را اسلام تحریم کرده در زمره خبائث و ناپاکهاست و هیچ گاه قوانین الهى، موجود پاکیزه اى که طبعاً براى استفاده و انتفاع بشر آفریده شده است، تحریم نمى کند.
سپس در مورد صیدها مى گوید: «و (نیز) صید حیوانات شکارى و سگهاى آموخته (و تربیت یافته) که از آنچه خداوند به شما تعلیم داده به آنها یاد داده اید»، بر شما حلال است (وَ مَا عَلَّمْتُمْ مِنَ الْجَوَارِحِ مُکَلِّبِینَ تُعَلِّمُونَهُنَّ مِمَّا عَلَّمَکُمُ اللَّهُ).
«جوارح» از ماده «جرح» گرفته شده که گاهى به معنى کسب و گاهى به معنى زخم است. به همین دلیل، به حیوانات صیّاد، اعم از پرندگان و غیر آن، جارحه مى گویند و جمع آن جوارح است. یعنى حیواناتى که به صید خود زخم وارد مى کنند یا حیوانى که براى صاحب خود کسب مى نماید.
حیوانى را که سگها شکار مى کنند اگر زنده به دست آید، باید طبق آداب اسلامى ذبح شود. ولى اگر پیش از آنکه به آن برسند جان دهد، حلال است اگرچه ذبح نشده باشد. البتّه اگر حیوانات شکارى دیگر، غیر از سگها، صیدى را از پاى درآورند و قبل از آنکه بمیرد، با آداب شرعى ذبح کنیم حلال است.
سپس در ذیل آیه به دو شرط دیگر از شرایط حلّیت چنین صیدى اشاره کرده مى فرماید: «پس، از آنچه این حیوانات براى شما (صید مى کنند و) نگاه مى دارند، بخورید» (فَکُلُوا مِمَّا أَمْسَکْنَ عَلَیْکُمْ).
بنابراین، اگر سگهاى شکارى عادت داشته باشند قسمتى از صید خود را بخورند و قسمتى را واگذارند، چنین صیدى حلال نیست زیرا این سگ نه تعلیم یافته است و نه آنچه را که نگاه داشته مصداق «عَلَیکُم» (براى شما) مى باشد; بلکه براى خود صید کرده است.
دیگر اینکه، «و نام خدا را (به هنگام فرستادن حیوان براى شکار،) بر آن ببرید» (وَاذْکُرُوااسْمَ اللَّهِ عَلَیْهِ).
در پایان براى رعایت تمام این دستورها مى فرماید: «و از (معصیت) خدا بپرهیزید که خداوند سریع الحساب است» (وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ).
