در این آیه مى گوید: «خداوند، سخن آنها را که گفتند: خدا فقیر است، و ما بى نیازیم شنید» (لَقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِینَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقِیرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِیَاءُ).

بنابراین، انکار آنها بیهوده است.

سپس مى گوید: نه تنها سخنانشان را مى شنویم، بلکه «به زودى آنچه را گفتند، خواهیم نوشت; و (همچنین) به ناحق کشتن پیامبران را» مى نویسیم (سَنَکْتُبُ مَا قَالُوا وَ قَتْلَهُمُ الاَْنْبِیَاءَ بِغَیْرِ حَقّ).

منظور از نوشتن، نگاه دارى آثار عمل است که از هر کتابى بالاتر مى باشد.

ثبت و حفظ اعمال آنها براى این است که روز رستاخیز آن را در برابرشان قرار مى دهیم «و به آنها مى گوییم: بچشید عذاب سوزان را» در برابر کارهایتان! (وَ نَقُولُ ذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِیقِ).

(آیه 182) در این آیه مى افزاید: «این (عذاب دردناک) به خاطر چیزى است که دستهاى شما از پیش فرستاده (و نتیجه کار شماست) و به خاطر آن است که خداوند، به بندگان (خود)، ستم نمى کند» (ذلِکَ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلاَّم لِلْعَبِیدِ).

اگر امثال شما جنایتکاران، مجازات اعمال خود را نبینید و در ردیف نیکوکاران قرار گیرید، این نهایت ظلم است و اگر خدا، چنین نکند «ظلاّم» (بسیار ظلم کننده) خواهد بود.