به دنبال آیات قبل و استدلالى که در آنها بر نفى الوهیت مسیح(ع) شده بود، این آیه به پیامبر(ص) دستور مى دهد: «هرگاه بعد از علم و دانشى که (درباره مسیح) به تو رسیده، (باز) کسانى با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آنها بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را; ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را; ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود; آن گاه مباهله کنیم; و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم» (فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَکُمْ وَ أَنْفُسَنَا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ).

(آیه 62) پس از شرح زندگى مسیح، در این آیه به عنوان تأکید مى فرماید: «این همان سرگذشت واقعى (مسیح) است» و ادّعاهایى همچون الوهیّت او، یا فرزند خدا بودنش، بى اساس است (إِنَّ هَـذَا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ).

نه مدّعیان خدایى او سخن حقّى مى گفتند و نه آنها که ـ العیاذباللّه ـ فرزند نامشروعش مى خوانند. حق آن است که تو آوردى و تو گفتى. او بنده خدا و پیامبر بود که با یک معجزه الهى از مادرى پاک، بدون پدر تولّد یافت.

باز براى تأکید بیش تر مى افزاید: «و هیچ معبودى، جز خداوند یگانه نیست» (وَ مَا مِنْ إِلَـه إِلاَّ اللَّهُ).

«و خداوند توانا و حکیم است» و تولّد فرزندى بدون پدر در برابر قدرتش مسأله مهمّى نیست (وَ إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ).

آرى چنین کسى سزاوار پرستش است نه غیر او.

(آیه 63) در این آیه کسانى را که از پذیرش این حقایق سر باز مى زنند مورد تهدید قرار داده مى فرماید: «اگر (با این همه شواهد روشن، باز هم از پذیرش حق) روى گردانند، (بدان که طالب حق نیستند; و) خداوند از مفسده جویان آگاه است» (فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِالْمُفْسِدِینَ).