(آیه 80) قرآن در اینجا به یکى از گفته هاى بى اساس یهود که آنان را به خود مغرور ساخته و سرچشمه قسمتى از انحرافات شده بود اشاره کرده و به آن پاسخ مى گوید مى فرماید: «و گفتند: هرگز آتش دوزخ، جز چند روزى، به ما نخواهد رسید» (وَ قَالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَیَّامًا مَعْدُودَةً).
«بگو: آیا پیمانى از خدا گرفته اید؟ ـ و خداوند هرگز از پیمانش تخلّف نمى ورزد ـ یا چیزى را که نمى دانید به خدا نسبت مى دهید؟!» (قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَاللَّهِ عَهْدًا فَلَنْ یُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ).
اعتقاد به برترى نژادى ملّت یهود و این که آنها تافته اى جدا بافته اند و گناهکارانشان فقط چند روزى مجازات مى بینند سپس بهشت الهى براى ابد در اختیار آنان است، یکى از دلایل روشن خودخواهى و خودپرستى این جمعیّت است. این امتیازطلبى با هیچ منطقى سازگار نیست زیرا هیچ تفاوتى میان انسان ها از نظر کیفر و پاداش اعمال در پیشگاه خدا وجود ندارد.
آیه فوق این پندار غلط را ابطال مى کند و مى گوید: این گفتار شما از دو حال خارج نیست: یا باید عهد و پیمان خاصى از خدا در این زمینه گرفته باشید ـ که نگرفته اید ـ یا دروغ و تهمت به خدا مى بندید.
(آیه 81) در این آیه یک قانون کلّى را که از هر نظر منطقى است بیان مى کند مى گوید: «آرى، کسانى که مرتکب گناه شوند و آثار گناه، سراسر وجودشان را بپوشاند، آنها اهل آتشند; و جاودانه در آن خواهند بود» (بَلَى مَنْ کَسَبَ سَیِّئَةً وَ أَحَاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُولَـئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ).
(آیه 82) و امّا در مورد مؤمنان پرهیزگار نیز یک قانون کلّى وجود دارد، چنانکه قرآن مى گوید: «و آنها که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده اند، آنان اهل بهشتند; و همیشه در آن خواهند ماند» (وَالَّذِینَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَـئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ).
