به طورى که مفسّران نقل کرده اند، طایفه بنى قریظه و بنى نضیر که هر دو از طوایف یهود بودند، به خاطر منافع دنیا با یکدیگر به مخالفت برخاستند. بنى نضیر به طایفه خزرج که از مشترکان مدینه بود پیوستند و بنى قریظه به طایفه اوس. در جنگهایى که میان دو قبیله روى مى داد هر یک طایفه هم پیمان خود را کمک مى کرد و از طایفه دیگر مى کشت، امّا هنگامى که آتش جنگ فرو مى نشست یهود جمع مى شدند و دست به دست هم مى دادند تا با پرداخت فدیه، اسیران خود را آزاد کنند و در این عمل به حکم قانون تورات استناد مى کردند.
در حالى که اوس و خزرج هر دو مشرک بودند و کمک به آنها جایز نبود. و همان قانونى که دستور فدا را داده بود دستور خوددارى از قتل را نیز صادر کرده بود ـ و یهود از این اعمال ضد و نقیض فراوان داشتند.