در هر اجتماعى بر اثر حوادث گوناگون، پدرانى از دنیا مى روند و فرزندان صغیرى از آنها باقى مى مانند. در این آیه سه دستور مهم درباره اموال یتیمان داده شده است:
1. «و اموال یتیمان را (هنگامى که به حدّ رشد رسیدند) به آنها بدهید» (وَ ءَاتُوا الْیَتَامَى أَمْوَالَهُمْ).
یعنى تصرّف شما در این اموال، تنها به عنوان امین و ناظر است نه مالک.
2. دستور بعد براى جلوگیرى از حیف و میلهایى است که گاهى سرپرستان یتیمان به بهانه اینکه تبدیل کردن مال به نفع یتیم است یا تفاوتى با هم ندارد و یا اگر بماند ضایع مى شود، اموال خوب و زبده یتیمان را بر مى داشتند و اموال بد و نامرغوب خود را به جاى آن مى گذاشتند. قرآن مى گوید: «و اموال بد (خود) را، با اموال خوب (آنها) عوض نکنید» (وَ لاَ تَتَبَدَّلُوا الْخَبِیثَ بِالطَّیِّبِ).
3. «و اموال آنان را همراه اموال خودتان (با مخلوط کردن یا تبدیل نمودن) نخورید» (وَ لاَ تَأْکُلُوا أَمْوَالَهُمْ إِلَى أَمْوَالِکُمْ).
یعنى اموال یتیمان را با اموال خود مخلوط نکنید به طورى که نتیجه اش تملّک همه باشد، یا اینکه اموال بد خود را با اموال خوب آنها مخلوط نسازید که نتیجه اش پایمال شدن حقّ یتیمان باشد.
البته چنانکه در آیه 220 سوره بقره آمده است، اگر هدف از مخلوط ساختن اموال یا غذاى یتیمان با اموال یا غذاى خود، خیرخواهى و اصلاح بوده باشد مانعى ندارد.
در پایان آیه براى تأکید و اثبات اهمّیت موضوع مى فرماید: «زیرا این (تعدّى و تجاوز به اموال یتیمان،) گناه بزرگى است» (إِنَّهُ کَانَ حُوبًا کَبِیرًا).
«الحوبَة» در اصل به معنى احتیاج و نیازى است که انسان را به گناه مى کشاند. از آنجا که تجاوزهاى سرپرستان به اموال یتیمان، غالباً بر اثر نیاز یا به بهانه احتیاج صورت مى گیرد، از این رو در آیه به جاى واژه إثم، کلمه حُوب به کار رفته است.
