(آیه 88) به دنبال ذکر نام گروه هاى مختلفى از پیامبران الهى در آیات گذشته، در اینجا به خطوط کلّى و اصلى زندگانى آنها اشاره شده. نخست مى فرماید: «این، هدایت خداست; که هر کس از بندگان خود را بخواهد با آن راهنمایى مى کند» (ذلِکَ هُدَى اللَّهِ یَهْدِى بِهِ مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ).
سپس براى اینکه کسى تصوّر نکند آنها به اجبار در این راه گام گذاشتند، یا خداوند نظر خاصّ و بى دلیل در مورد آنها داشته است، مى فرماید: «و اگر آنها مشرک شوند، اعمال (نیکى) که انجام داده اند، نابود مى گردد» و نتیجه اى از آن نمى گیرند (وَ لَوْ أَشْرَکُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ).
یعنى آنها نیز مشمول همان قوانین الهى هستند که درباره دیگران اجرا مى گردد و تبعیضى در کار نیست.
(آیه 89) در این آیه به سه امتیاز مهم که پایه امتیازات انبیا بوده اشاره کرده مى فرماید: «آنها کسانى هستند که کتاب و حکم نبوّت به آنان دادیم» (أُولَـئِکَ الَّذِینَ ءَاتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ وَالْحُکْمَ وَالنُّبُوَّةَ).
«حکم» در اصل به معنى منع و جلوگیرى است. از آنجا که عقل جلو اشتباهات و خلافکارى ها را مى گیرد، همچنین قضاوت صحیح مانع از ظلم و ستم است و حکومت عادل جلو حکومت هاى نارواى دیگران را مى گیرد، در هر یک از این سه معنى استعمال مى شود.
سپس مى فرماید: «و اگر (به فرض) نسبت به آن، کفر ورزند، (آیین حق زمین نمى ماند; زیرا) کسان دیگرى را نگاهبان آن مى سازیم که نسبت به آن، کافر نیستند» (فَإِنْ یَکْفُرْ بِهَا هَـؤُلاَءِ فَقَدْ وَکَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَیْسُوا بِهَا بِکَافِرِینَ).
از بعضى مفسّران نقل شده که منظور از این جمعیّت، ایرانیان هستند که به زودى اسلام را پذیرفتند و در پیشرفت آن کوشیدند و دانشمندان آنها در فنون مختلف اسلامى کتابهاى فراوان تألیف کردند.
(آیه 90) در این آیه برنامه این پیامبران بزرگ را به عنوان یک سرمشق عالى هدایت به پیامبر اسلام(ص) معرّفى کرده و مى گوید: «آنها کسانى هستند که خداوند مشمول هدایتشان کرده; پس به هدایت آنان اقتدا کن» (أُولَـئِکَ الَّذِینَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدَیهُمُ اقْتَدِهْ).
این آیه بار دیگر تأکید مى کند که اصول دعوت همه پیامبران الهى یکى است، اگرچه آیینهاى بعدى کامل تر از آیینهاى قبلى بوده است.
«هدایت» مفهوم وسیعى دارد که توحید و سایر اصول اعتقادى، صبر و استقامت و سایر اصول اخلاق و تعلیم و تربیت را شامل مى شود.
سپس به پیامبر(ص) دستور داده مى شود که به مردم «بگو: در برابر این (رسالت و تبلیغ)، پاداشى از شما نمى طلبم» (قُلْ لاَأَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا).
همان طور که پیامبران پیشین چنین درخواستى نکردند، من هم از این سنّت همیشگى پیروى کرده و به آنها اقتدا مى کنم.
به علاوه، «این (رسالت)، چیزى جز یک یادآورى براى جهانیان نیست» این وظیفه من است (إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکْرَى لِلْعَالَمِینَ).
و چنین نعمت عمومى و همگانى، همانند نور آفتاب و امواج هوا و بارش باران است که جنبه عمومى و جهانى دارد و هیچ گاه خرید و فروش نمى شود و کسى در برابر آن اجر و پاداشى نمى گیرد.
