(آیه 80) در این آیه موقعیت پیامبر(ص) در برابر مردم و «حسنات» و «سیّئات» آنان بیان شده است. نخست مى فرماید: «کسى که از پیامبر اطاعت کند، خدا را اطاعت کرده» (مَنْ یُطِـعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ).

بنابراین، اطاعت خدا از اطاعت پیامبر نمى تواند جدا باشد زیرا او هیچ گامى بر خلاف خواست خداوند برنمى دارد.

سپس مى افزاید: «و کسى که سر باز زند، تو را نگهبان (و مراقب) او نفرستادیم» و در برابر او، مسؤول نیستى (وَ مَنْ تَوَلَّى فَمَا أَرْسَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ حَفِیظًا).(1)

این آیه یکى از روشن ترین آیات قرآن است که دلیل بر حجیت سنّت پیامبر(ص) و قبول احادیث او مى باشد; و چون پیامبر(ص) ـ طبق حدیث ثقلین ـ احادیث اهل بیت(ع) را سند و حجّت شمرده است، استفاده مى کنیم که اطاعت از اهل بیت نیز، از اطاعت فرمان خدا جدا نیست.

(آیه 81) در این آیه به وضع جمعى از منافقان و یا افراد سست ایمان اشاره کرده مى گوید: آنها هنگامى که در صف مسلمانان در کنار پیغمبر(ص) قرار مى گیرند، براى حفظ منافع یا دفع ضرر از خویش با دیگران همصدا شده و اظهار اطاعت فرمان پیامبر(ص) مى کنند «و مى گویند فرمانبرداریم» (وَ یَقُولُونَ طَاعَةٌ).

«امّا هنگامى که از نزد تو بیرون مى روند، جمعى از آنان برخلاف گفته هاى تو، جلسات سرّى شبانه تشکیل مى دهند; آنچه را در این جلسات مى گویند، خداوند مى نویسد» (فَإِذَا بَرَزُوا مِنْ عِنْدِکَ بَیَّتَ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ غَیْرَ الَّذِى تَقُولُ وَاللَّهُ یَکْتُبُ مَا یُبَیِّتُونَ).

خداوند به پیامبرش دستور مى دهد: «اعتنایى به آنها نکن (و از نقشه هاى آنان وحشت نداشته باشد;) و بر خدا توکّل کن. کافى است که او یار و مدافع تو باشد» (فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ تَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَ کَفَى بِاللَّهِ وَکِیلاً).

1. «حفیظ» صفت مشبّهه است و ثبات و دوام را مى رساند. به معنى کسى است که پیوسته مراقب حفظ چیزى مى باشد.